Aşağıya bakıyordu. Tek hissettiği şey mutluluktu. İstediğini yapacak olmanın mutluluğu.
Ama onu huzursuz eden bir şey vardı içeride. Yüksekten korkması onu alıkoyuyordu binadan atlamasından.
O kadar acizdi ki hayatta en ufak şeylerden bile korkuyordu, sınavlar, insanlar, yalnızlık...
Bunlardan kurtulmanın tek bir yolu vardı ancak onu bile yapamayacak kadar acizdi.
Ölmekten bile değil atlamaktan korkuyordu. Neden bu kadar korkak ve aciz bir insandı ki?
Ne olursa olsun sonunda gözlerini kapatıp adımını atınca bütün korkularını yendiğini düşünüyordu, korkudan tir tir titreyen bedeni yerle buluşana kadar.
İşte şu an mutluydu.
