Kendi kendine bağırıyordu. Aslında kendine sesleniyordu. İçindeki kişiye değişmesi için yalvarıyordu.
Bunun olmayacağını kendi de biliyordu. Fakat insanları bilirsiniz, kendini avutmayı sever.
Çevresindeki insanların mükemmel oluşu, ki ona göre kendi hariç herkes mükemmeldi.
Kendini o kadar ezikliyordu ki, artık bir iltifat aldığında bunu yalanlıyordu.
Çünkü doğru olan buydu. Ama ne derse desin, ne yaparsa yapsın; bu vücutta, bu kişide ölene kadar kalacaktı.
İşte her şey burada bitiyordu.
Ölüm; birçok kişinin hayali, birçok kişinin korkusu.
Onun ise hayaliydi. Onun hayal dünyasına açılan kapıydı.
Ve o anahtarı hâlâ bulamamıştı. Çünkü önünde bir sürü engel vardı. Kendine anahtarı bulmak için onlarca yöntem denedi. Ama asıl sorun buydu işte,
Anahtarı kendi yapmalıydı.
Sonunda bunu öğrendiğinde, hayal dünyasının kapılarına merhaba dedi.
