Aylardır yazdığı bu günlüğün, haftalardır son sayfaları, aynı siyah renge bulanmış gibiydi.
Mutsuzluk ve karamsarlık içeriyordu.
Vücudu titreyerek, ağzı bir karış gülümsüyordu yazarken. Kafayı yemişti. Bu kadar hayalperest bir insan olmasının suçuydu bunlar.
Ya da sadece bir şeylerden kaçmaya çalışıyordu. Şu anki yaptıklarının ona bir patlamayla döneceğini kendisi de biliyordu.
Dediği olmuştu zaten.
Ama işte bir kere olması, ikinci olmayacağı anlamına gelmiyor.
Bir patlama yaşandı.
Bu onu bitirdi.
Bir daha patlamaya yaşanacak,
Onun ipini koparacak.
