Doğru olan neydi? Mutlak doğru neydi? Bu düşüncelerinin yağmurla beraber çoğalması ortamın havasını iyice karamsarlaştırıyordu. Gerçekliğinden bile şüphe duyacak kadar bir karamsarlık. Bomboş bir sokak, dopdolu bir zihin. Her şey birbirine giriyordu. Herkes birbirine karışıyordu.
Gerçek doğruluk bulunabilir miydi? Kimse fikirlerine karışmadan, kimse aklını bulandırmadan. Bulunabilir miydi? Yoksa doğruluk sadece öznel miydi?
Belki de öyleydi.
Ara sokaklardan çıkıp şehrin merkezine her yaklaştığında sesler artıyordu. Dopdolu sokaklar, bomboş zihinler.
Belki de doğruyu bulmak için sonsuz bir yalnızlık gerekti.
Belki de değildi.
Cevabı kimse bilmiyordu ve bilemeyecekti.
Gerçek anlam ve doğruyu bulmanın bir anahtarı yoktu.
