HASTANE

Umut

Adam bir anda durdu ve tavana doğru baktı.Elindeki elindeki parlak bıçak benzeri sivri aleti ceketinin iç cebine koydu.Arkasına döndü ve gerisin geriye merdivenden yukarı çıktı.Sağa döndü ve gözden kayboldu.

Murat öylece bakakaldı.Aklına hiç bir şey gelmedi.Öylece yukarı bakarken kızın hırıltılı sesi onu kendine getirdi.
"Ne var orada"
Murat kıza bakmadan cevapladı.
"Hiç bir şey"

Hemen kıza doğru yöneldi ve tekrar onu taşımak için eğildi.Kız onu engellemedi.Merdivene yöneldiler ve yukarı çıkmaya başladılar.

Murat birisini taşırkan merdivenden çıkmanın bu kadar zor olduğunu düşünmemişti.Daha yarısına kadar geldiği halde zorlanmaya başlamıştı.

Kız anlamış olmalıydı "Biraz dinlenelim"dedi.Murat gerek yok dercesine kafasını salladı.Olabildiğince cabuk buradan çıkmak istiyordu.

En sonunda merdivenin sonuna ulaşmışlardı.Murat biraz nefes almak için durdu ve önüne baktı.

ÇIKIŞ

Hastanenin giriş katında idiler ve ana kapı hemen önlerindeydi.Kurtulmuşlardır tek yapmaları yirmibeş metre daha yürümek ve bağ çeye ulaşmak sadece bu kadar.

Hayır bu kadar kolay mı?Dedi kendi kendine ve ardından Kolay olmadı bir cok kez ölümden döndüm dedi.

" Dışarı çıkarsak ölürüz " Konuşan kızdı.Hiç tereddüt etmeden söylemesi.Murat'ı şaşırmıştı."Haklısın" dedi sonunda Murat.

Murat bunu kabullenmek istemiyordu.
"Sen burada bekle ben bir bakayım belki gerçekten hiç tuzak yoktur." dedi.Kız sinirlenmişti.

"Saçmalama sence bu kadar kolay kurtulabilir miyiz?"
Murat özür dilercesine kıza baktı "Bak bu kadar kolay olucağını sanmıyorum ama her şekilde bizi bulabilir yani ha burası ha başka bir yol hiç farketmez?"

Kız Murat'a bakıyordu sanki bir şeyi kırmış ve annesinin onu effetmesini istermişcesine.Murat bu bakışlara anlam veremedi ve "bence deneyelim diyorum her halükarda ölücegiz zaten" dedi.

Kız onaylarcasına başını salladı.Yüzünü yere çevirdi ve Murat'a daha sıkı tutunmaya başladı.Murat adımları kapıya doğru atmaya başladı.

Pencere den içeri az bir ışık sızması Murat'ın dikkatini çekti ve dışarı baktı.Sabah olmak üzere idi hava bayağı aydınlanmıştı.

Kapıya ulaştılar ve kız boştaki eli ile kapıyı açtı.Dışarısı normaldi bahçeye ulaştıklarında kız hiç acısı yokmuşcasına doğruldu.

Murat ilk önce ne olduğunu anlayamadı ardından ağzından "sen n-nasıl" kelimeleri döküldü.

Hemen ardından yüreği korku ile doldu yoksa bu kızda bir yaratıkmıydı.

Kız gülümsedi ve hemen ardından üstündeki tüm o yaralar kapkara bir duman olup yok oldu.Kahverengi saçlaçlarını arkaya attı ve "teşekkür ederim" dedi.

Murat hala şaşkın ve bir okadar da korku ile kıza bakıyordu.Kız devam etti "Beni kurtardın ve kendinide kurtardın." dedi.

Murat hiç bir şeye anlam veremiyordu.Ama günün ilk ışıkları hastanenin çatısına vurmaya başlamısı ile oradan kapkara bir duman çıkmaya başlamıştı.

Kız konuşmaya başladı."Burası ilk baştan beri hastane değildi sen de hiç hastane te gitmedin şu anda ailenin seni kayıp olarak biliyor.Bende ilk baştan beri senin sandığın gibi biri değilim ben sadece efendisine karsı gelmiş bir iblisim.Anlamadıgını biliyorum anlamaya da çalışma zaten."

"Sadece buradan çık ve eski hayatına geri dön seni kullandığım için de beni affet ama doğruyu söylemek gerekirsek şaşırdım hayat enerjinin bu kadar çok olması beni gerçekten çok şaşırttı."

"Yaralarım gerçekten vardı.Ama senin yasam enerjinin onları iyileştirdi.Bu yüzden beni affetmeni istiyorum çünkü kaştıkların değil seni ben yani kollarında taşıdıgın savunmasız kız öldürüyordu."

"Her an dikkatli ol çünkü tüm o doğaüstü şeyler gerçek tek yapman dikkatli olmak.Dikkatli olursan tuzağa düşmessin.Yani bu duruma."

"Senin le tekrar görüşücez işimi bitirir bitirmez. O zaman geldiğinde canımı sana sunucam beni ölduruceksin ve ödeşmiş olucağız."

Güneş Işığı kıza ulaşmıştı ve kapkara dumanlar çıkmaya başlamıştı kızın üstünden.

Yok olmadan önce Murat'tın tek gördüğü sivri dişler,kapkara gözler ve elf gibi sivri kulaklar oldu.

Hastane ise bir fabrikaya dönüşmustu.Murat arkasını döndü ve fabrikanın bahcesinin bittiğini belirten kapıya doğru yürümeye başladı.

........
........
........

İki saat sonra kapısının önünde idi.Zili bastı.Kapının ardından o tanıdık ses kız kardeşinin sesi "kim o"

"Benim"

Kapı acele ile açıldı ve Murat kız kardeşini kapının önünde gördü.Kız öylece ona bakıyordu.Gözleri doldu ve abisine sarıldı.Murat'ta bu kız kardeşine sarıldı.

Ağlayarak "neredeydin her ... Her yerde seni aradık ama ... ama " sözünü bitiremeden hıçkırmaya başladı.
Murat"Şşşş işte buradayım artik aglamana gerek yok "dedi sakinleştirici bir tonda.

"Oğlum"Annesinin sesi bu.Murat annesinin ona bakışlarına karşılık verdi ve anneside ağlamaya başladı.

Babası da oradaydı." neler oldu neredeydin"dedi titrek bir ses ile

Murat ise gülümseme ile ama sanki hayattaki herşeyi görmüş ve geçirmiş bir yaşlı gibi."Sadece uykusuzluk ile gelen hayaller"dedi Murat.

Kız kardeşi Murat içeri girdikten sonra kapıyı kapattı.Murat ise salona doğru ilerlemeye başlamıştı.

İcten gelen bir özlem ile Murat"hadi kahvaltı yapalım çok açım"dedi.
"Olur"dediğini duydu kız kardeşinin.

Normal hayatıma devam ediceğim.dedi kendi kendine yemek masasına otururken.