mijn (liefdes)drama

---[11]

~Alex~
"Neeeee!" Mijn stembanden produceerden geluid terwijl alles zich in een waas voortbeweegde. 'Laat me los! Ik moet... Ik moet' mijn stem sloeg over en tranen stroomden over mijn wangen. Mijn voeten liepen maar raakten de grond niet. Pijn sneed door mijn boven armen waar de verpleeger mij vast had. Het levenloze lichaam werd afgedekt en een laatste schreeuw verliet mijn mond. 'Nee' fluisterde ik tegen mezelf met een schorse stem. De man liet me los en hoe graag ik ook wilde lopen naar de andere kant van de gang. Waar een ziekenhuisbed werd voortgeduwd. Mijn lichaam gaf het op het zoch contact met de grond en liet de tranen de grond weten dat ik moest gestroosd worden. Ik voelde een hand op mijn schouder. Maar wou geen medelijden. Ik was niet zwak ik was sterk. Niemand mag me zo zien. Niemand zal me ooit zo zien. De hand op mijn schouder verplaatste me en trok me omhoog. Mijn voeten zochten evenwicht en mijn benen vonden de kracht mijn lichaam overeind te houden de hand gaf me kracht laadde me op. Ik werd tegen een lichaam gedrukt die ik kendde die ik vertrouwde en me kon troosten mijn ogen zochten zijn ogen. En toen ik die vond zag ik geen medelijden. Ik zag bezorgdheid en liefde. Pure liefde die hij voelde voor mij. En die ik ook voelde voor hem. Hij streelde men haren troostend en kuste zacht mijn lippen. 'Jack' ik storte me in zijn armen en weende weer. Ik was net mijn moeder verloren een persoon waarmee ik liefde en zo veel meer uitwisselde. En had net liefde gekregen van een ander persoon. Troostend, sussend en bemoedigend fluisterde hij in mijn oor de dingen die ik nu moest horen. 'Je bent sterk door je zwakte te tonen. Ik wou wenen maar mijn tranen waren op. Ze was weg. Voor altijd.

2maanden later
'Goeiemorgen schat' ik giechelde bij het berichtje van jack en sprong uit bed. Mijn oog viel op het kleine kaartje op de vensterbank met het bericht dat mijn moeder is overleden. Een traan volgde mijn kaaklijn om dan te verdwijnen tussen mijn kleren. Een klein klopje op mijn kamerdeur liet mij als reactie mijn tranen weg vegen. Maar charles had het gezien. Ik had hem nog maar 1 keer zien wenen de nacht dat ze stierf maar op de befrafenis had hij zich sterk gehouden en geen traan gelost. Terwijl ik had zitten huilen als een kleine kleuter waarvan haar knuffel werd afgenomen. Mijn mama is me afgenomen dus ik had het recht om te wenen toch? 'Zus?' Ooh ja juist charles stond in mijn kamer. 'Ik wou alleen even kijken als je wakker was. En dat ben je dus ik ga maar weer.' Zonder nog maar 1 blik te werpen op mij betraande gezicht verliet hij mijn kamer..