----[7]

74 2 0
                                    

'Iedereen aan de kant!' Schreeuwde meneer. De klasgroep die zich ondertussen rond de "bewusteloze" alison had gevormd ging uit elkaar en maakte plaats voor meneer. 'Oké wie kan mond op mond doen?! 'Ik kan dat?' Zei fred aarzelend. Ik schoot in de lach en stefanie een barbiepop uit mijn klas keek me raar aan. Fred was een dikke kleine jongen met vettig haar en een puistekop. Hij zat altijd in zijn neus. En zijn lippen hangden vol met chocolade de grote nerd bril maakte het er nu ook niet bepaald beter op. Hij zette zich naast Alison en kwam dichter bij ik keek naar mijn vriendin die daar roerloos bleef liggen. Zijn lippen raakte die van Alison en ik dacht dat ik ging walgen. Ze trok haar mondhoeken naar beneden en ging meteen overeind zitten. 'Ieuhw ieuhw ieuhwwwww!!' Schreeuwde ze uit en ik begon kweetnie hoe hard te lachen. De leerkracht had deze wending niet verwacht en bleef even verward naar het toneelstuk kijken. 'Alison na de les naar mijn bureau' zei meneer. Ze trok een pruillip en draaide zich dan naar mij met de grootste grijns ooit op haar gezicht. Ik gniffelde nog wat en toen ging de bel. Ik verzamelde mijn boeken en ging naar Alison. 'Moet ik wachten?' Vroeg ik met een knipoog. 'Of kan het laat worden' ik wiebelde met mijn wenkbrauwen en Alison stootte me aan. 'Ga maar al.' Zei ze en keek naar de deur waar ze straks naar binnen zou gaan. Ze keek weer naar mij en bleef gwn staan. We bleven 5 min in stilte staan tot ik plots riep 'go!' En ik haar naar binnen duwde. Ik sloot de deur achter haar rug draaide me om en klapte in mijn handen. 'Wat?!' Vroeg ik geïrriteerd aan een paar leerlingen die in de gang me raar aan stonden te kijken. Ik zwiepte men haar over mijn schouder en liep heupwiegend het schoolgebouw uit. Soms had ik echt zo mijn bitchy momenten. Ik haal mijn fiets uit het fietsenrek van school en fiets naar huis.

Ik deed de deur open schopte men schoenen uit en plofte ik de zetel. 'Mama!! Ik ben thuis!' Normaal stond mama al in de keuken te koken? Dit is niet van haar gewoonte. 'Mam?' ik stond recht en wandelde naar de keuken. De keuken was verlaten en de achterdeur op slot. Mijn oog viel op een witte dichtgeplakte envlop die op tafel lag. Ik pakte de envlop en draaide hem om. "alex en charles." ik pakte een mes uit de bovenste la en scheurde de envlop voorzichtig open.

liefste schatten, Alex zal vast de eerste zijn die dit leest. Mama en papa zijn naar het ziekenhuis. Ze voelde zich onwel en is buitenbewust zijn. je papa en mama zijn nu in het ziekenhuis. Ik moest van je vader een briefje leggen zodat jullie niet ongerust zouden zijn. Je vader heeft jullie proberen bellen maar jullie namen niet op. Bezoeksuur is van 17u tot 20:30 dus jullie kunnen komen dan. Bel me als er iets is! groetjes oma.

Ik pakte meteen de telefoon en toetste het nummer van charles in. kom op kom opppp... ik was zenuwachtig heen en weer aan het stapen toen de telefoon verschakelde naar voicemail.  'charles...' ik drukte op het rode telefoontje en belde opnieuw. 'ja charles dus...'

20min later stormde charles de woonkamer binnen. 'ben je klaar? Dan kunnen we vertrekken' riep hij ongeduldig en bezorgd te gelijk. Ik knikte en greep nog snel mijn jas van de kapstok voor ik de deur dicht deed en snel naast charles aan de bestuurderskant ging zitten. Gelukkig had hij al zijn rijbewijs. we vloge n door de straten en kregen getoeter van alle kanten. Maar het kon me even niks schelen. het hoge gebouw van het ziekenhuis kwam al in zicht en de parking stond boem vol. Mijn broer parkeerde zich gwn voor de ingang en we stormden naar de receptie. 'Linda parker' riepen ik en mijn broer. 'Ze is onder de scan u kunt bij die meneer wachten.' de vrouw wees naar een man mat een bezorgd gezicht. Het gezicht kwam me bekend voor, heel bekend. Het was mijn vader. Ik en Charles liepen naar mijn vader en omhelsden hem ik begon te snikken en de truis van mijn vader werdt helemaal nat hij klopte gerust stellend en we zaten daar alle drie als een hoopje ellende op een stoel te wachten op resultaten. 'waar is mijn opa!!' een bekende stem vulde de wachtzaal maar ik was te lui om op te kijken. 'gaat u rustig zitten en wa...' de vrouw werd onderbroken door diezelfde bekende stem. 'Hoe kan ik nu rustig zitten wachten als mijn opa aan het sterven is?!' schreeuwde de jongen. Zijn stem klonk gebroken. En ik wou rechtstaan en de jongen troosten. Ik keek op en zag de jongen met zijn rug naar me toe staan. Hij draaide zich om en liep zonder één van ons aan te kikjken naar en stoel die nog leeg was. Hij keek opzij recht in mijn ogen. En hij stopte met stappen. Hij keek mij aan en zijn ogen werden groter. 'Alex?' ik keek hem aan en verplichte mijn stembanden geluid te produceren. 'Jack' 

mijn (liefdes)dramaWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu