mijn (liefdes)drama

----[4]

{ALEX}

Jack stond plots recht en liep weg van me. Ik bleef wat verward op zijn bed achter en keek de kamer rond. Mijn blik bleef hangen op een foto. Ik pakte het foto kader en bekeek de foto aandachtig. Mijn lippen krullden licht omhoog bij het zien van een kleine Jack trots poserend met een medaille met naast hem een jongen die niks vast had maar gewoon blij was voor Jack. 'Wie is dat?' Vraag ik en kijk op Jack staat bij het raam met zijn rug naar me toe en maakte geen aanstalten zich om te draaien. 'Op de foto aan je bed je weet wel die met die medaille...' zei ik na een poosje want na 5 minuten had hij nog niet geantwoord maar ik kon mijn zin niet afmaken want hij onderbrak me bruut. 'Ik weet welke jongen je bedoeld, Alex.' De manier hoe hij mijn naam uitsprak bezorgde me rillingen. 'Nou, wie is het?' Zei ik en keek vragend zijn kant op proberend een emotie van zijn gezicht af te lezen, maar ik kon de emotie op zijn gezicht nie aflezen want hij stond met zijn rug naar me toe en ruglezen is niet bepaald men sterkste kant... hij reageerde niet. Ik slikte en besloot naar hem toe te lopen ik ging naast hem staan en wachte op zijn antwoord ik keek recht voor me uit mijn lippen strak op elkaar geperst zonder ze partij te laten kiezen voor een lichte buiging naar mijn neus of naar mijn kin ik hield ze gwn in het midden.

{JACK}

Ik kan het niet zeggen, nu nog niet morgen niet misschien nooit niet. Ik bedoel ik kan hier moeilijk mijn hele verleden op tafel leggen, haar eigen gereden. Ik ga mijn gevoelens en mijn geheimen niet tonen aan een meisje dat ik ongeveer 5 uur terug ken. Dat is laf. Dat kan niet. Ik keek haar aan van aan de zijkant. Haar licht roze lippen in een recht lijn haar ogen gericht op de roeste schommel in de tuin die licht wiegde door de wind. Ze was mooi. Ze was wit alsof haar huid van porselijn was maar dan toch geen porselein. Deze meid is niet te breken. Daarom is haar huid iets donkerder dan porselijn. Haar haar valt niet perfect. Ze is niet nep ze is echt. Ze draaide zich plots om en liep mijn kamer uit. Ik bleef staan waar ik stond.

Er klopte iemand op de deur en ik draaide mijn hoofd om naar de deur waar Alex zenuwachtig ik de deuropening stond. 'Het eten is klaar je moet komen eten.' Ik voelde ergens een teleurstelling dat ze niet terug was gekomen voor mij. Maar ik knikte gewoon en liep achter haar aan naar beneden de trap af naar de living waar de tafel gedekt was. Ik zette me aan tafel recht over Alex. Ik schonk spuit in voor mezelf en voor Alex plat omdat ze geen spuitwater lust. Ze trok een wenkbrauw op en gebaarde naar haar glas. 'Hoe weet je dat ik geen spuit drink?' Vroeg ze ongelovig. 'Gokje?' Probeerde ik luchtig te zeggen maar het klonk eerder als een vraag. Maar ze had het niet gehoord en nam een slokje van haar water. Het was geen gok ik wist perfect dat ze geen spuitwater lust, dat ze een haat heeft voor paling en dat ze verslaafd is aan wortels. Onze ouders waren druk in gesprek over ene kunstenaar en ik en Alex zaten wat ongemakkelijk tegenover elkaar. 'Doe je iets van sport?' Vroeg ze plots en ik was blij dat ze probeerde een gesprek te beginnen want een onderwerp kiezen was niet echt mijn ding. Ze had een veilig onderwerp gekozen waar je lange gesprekken over kan voeren. Slimme meid hier rechtover me. 'Rugby.' Zei ik dan. 'Echt ?! Daarom dat je zo een gespierde schouders hebt.' Het gesprek tussen de ouders viel stil en ze keken allemaal een beetje raar naar Alex. 'Ik ga kijken als ik kan helpen in de keuken.' Ze stond snel recht en liep naar de dichtsbijzijnde deur. 'Euhm Alex?' Zei ik aarzelend. 'Wat ?' Ze draaide zich om en zette haar handen in haar heupen.

{ALEX}

Wat ?' Ik draaide me om en zette mijn handen in mijn heupen. Oké dat was best bitchy Alex. Jack moest duidelijk zijn lach in houden en ik rolde met mijn ogen. 'Dat is het toilette, de keuken is die kant op.' Jack wees naar een deur aan de andere kant van de living mijn moeder wreef over haar voorhoofd en schudde het niet begrijpend. Mijn vader zat in zijn vuistje te lachen en Jack keek me met een geamuseerde blik aan. De wandeling van het toilette naar de keuken leek eeuwig te duren. En iedereen volgde me met zijn ogen. Ik werd zenuwachtig van de aandacht  toen ik eindelijk bij de keuken kwam was ik nog nooit zo blij geweest. Zelf niet toen ik na ik voor de hele school in de kantine was gevallen met een bord spaghetti in men handen die na de val een prachtig laagje over mijn kleren hadden gevormd en als extra tuch bijpassend hoofddeksel had opgezet. Maar iedereen de volgende dag mijn ongelukje was vergeten.

De mama van Jack keek me raar aan toen ik binnen kwam. Maar keek me algauw medelevend aan zodra ze me beter beken had. Stond er op mijn voor hoofd misschien: net grote fail begaan?. Ze gaf een pot met jaja spaghettisaus om naar de living te brengen. Ik draaide men ogen liep achter de mama van Jack aan en was opgelucht toen de pot veilig op tafel stond. Zonder een herhaling van dat gene een jaar geleden. SMAKELIJK !