BANA AİTSİN

2.Bölüm

''Burası senin  yeni odan'' dedi bana bakarken hiçbir şey demeden öylece etrafa bakıyordum devasa bir oda içinde mükemmel eşyalar...

''Beğendin mi?'' diyerek karşımda durdu.

''Çık dışarı!''

''Sana bir soru sordum!'' 

''Defol!'' diye haykırdığım anda kolumda sıkıca tutup kavradı.

''Çek şu kolunu bak kötü olacak.''

''Çekmezsem ne olur?'' dedi alayla. 

''Bak bu olur'' diyerek kolunu çevirip duvara yapıştırdım. Kapıda bize şaşkınlıkla bakan teyzeyi gördüm.Ona göz ucuyla baktıktan sonra kendimi bir anda onun kollarında buldum. 

''Küçük Hanım fazla sert '' diyerek kahkaha attı. Demek canı eğlenmek istiyor ha. Tüm gücümle ona hiç tekme atılmayacak yerine sağlam bir şekilde vurdum. Dengesini kaybedip yere düştü. Yerdeyken olabildiğince hızlı şekilde tekme atmaya devam ettim. 

''Şerefsiz beni neden buraya getirdin ha?!!!'' diye bağırıyordum. Hafif geri çekildim oda ayağa kalktı. Yatağın çevresinde dolanmaya başladı. Bende ondan ters tarafa dolanıyordum.

''Buraya gel seni ucube'' diye bağırdı.

''Hadi gel kolaysa al beni pis şerefsiz!'' diye cevap verdim.Geri geri gittiğimde sehpaya çarptım.Üzerinde duran vazoyu aldığım gibi suratına atmaya başladım. Elime ne gelirse fırlatıyordum.

''Ucubeyim ha? Sen gör bakalım '' diye daha da hızlı atmaya başladım. Bir kaçı isabet etmişti. Oda savaş alanına dönmüştü. 

''Yeter lan buraya gel öldüreceğim seni!'' diye küfür etmeye başladı.

Oda da dört dönmeye başladık.Allahın cezası nasıl azimdir bu bırak beni gideyim ama yok manyak işte. Kendi iç sesimle boğuşurken bir anda havada buldum kendimi.

''Bırak beniiii!!'' diye bağırıyordum. Sonra şerefsiz karşımda durdu. Bana pis pis sırıttı. 

''KARAYEL malikanesine hoşgeldin Küçük Hanım'' dedi . Sonra kolumdan tuttuğu gibi savurmaya başladı. Sonra farkettim ki şerefsizin korumalarından biri beni tutmuş.Hay ağızına..

Yaka paça yukarıya çıkardı. Yanında yine o teyze vardı.

''Esma Hanım bu kız bu oda da kalacak o kadar dışarı çıkmak falan yok. Çıkarsa senden bilirim '' dedi.

''Ama Kaan Bey burada ışık yok'' dedi Esma Hanım. Demek bu şerefsizin adı Kaan . 

''Ya  Küçük Hanım karanlığı seviyorsunuzdur umarım'' diyerek pis pis sırıttı.Sonrada odanın kapısını açıp beni yere fırlattı. Kapıyı üzerime kapatıp kilitledi. 

''Şerefsiz sen göreceksin beni buraya getirdiğine seni pişman edeceğim'' diye saydırmaya başladım. 

''Bebeğim korkma uslanınca seni oradan çıkaracağım'' dedi ve kahkaha atarak kapıdan uzaklaştı.

Duvara doğru yaslanarak yere oturdum. Başımı ayaklarımın arasına koyup düşünmeye başladım. Acaba babam beni niye bu şerefsizin eline verdi. Hiç mi sevmedi beni.Yok artık yani biraz sevmiştir. Peki ya annem? Niye karşı çıkmadı.Niye demedi kızımı kimseye vermem diye. Babam annem bir şey deseydi eğer dinlerdi. Ulan ne hallere düştüm. Yoksa üvey miyim? Diye düşünmeye başladım. Saatler geçmek bilmiyordu. İç sesimde susmak... Oda oldukça soğuktu. Zaten bugünde doğru dürüst bir şeyde yememiştim. Off  şimdiden çok acıktım. 

Bir süre öyle durdum. Sonra annem ve babam hakkında ki düşüncelerimi bir kenara fırlattım tıpkı kendim gibi. Nasıl bu manyağın elinden kaçabilirim diye fikir üretmeye çalıştım. Kimden yardım isteyebilirim ki? Tam iç sesimle bunu tartışıyordum ki kapının kilidi açıldı ve ışık içeriye yayıldı. İstemsizce elimle ışığa karşı koymaya çalıştım,gözlerim kamaştı ve bu yüzden içeriye gireni göremiyordum!

Kısık gözlerle karşımda duran kişiye baktım. Kederle gülümseyerek tepsiyi yere koyup odadan dışarı çıktı Esma Hanım. 

Ne kadar acıkmış olursam olayım yemeyecektim inat değil mi! Elime temsiyi aldığım gibi duvara fırlattım. Odadan çıkan ses mükemmeldi! Bir süre bekledim ne gelen var ne giden bağırmaya başladım.

''İMDAAATTTT KURTARIN BENİ BU ŞEREFSİZİN ELİNDEN'' boğazım patlayıncaya kadar bağırdım ama yine kimse gelmedi.Lanet olsun! Boğazım ağrıyınca bende bağırmayı bıraktım. Ayaklarımı kendime çekip kafamı yasladım. Ne olursa olsun bir an önce bu manyağın elinden kurtulmam lazımdı.