Kasalukuyang naglalakad sa hallway si Allison ng resort papunta sa kanyang kwarto. Hindi niya napansin na sinusundan pala siya ni Luke. Nagulat siya nang biglang humarang ito sa kanyang dinaraanan. Hindi niya magawang makatingin sa mata ng kaibigan dahil sa hiya.
“Umalis ka nga!” utos niya ngunit nanatili sa kanyang harapan ang kaibigan. “Sabing alis, e,” pag-uulit niya.
“Ano bang nangyayari sa’yo?” tanong nito.
“Wala ka ng pakialam doon!” Hinawi niya sa kanyang daan si Luke at dumiretso sa pintuan ng kanyang kwarto.
“May pakialam ako!” sigaw ni Luke. Natigilan naman siya dahil sa sinabi nito.
Ngumiti siya bago nagsalita. Tila natatawa sa sinabi ng kaibigan. “May pakialam? Nakakatawa ka! Hindi bagay sa’yo,” sarkastikong sabi niya. Pinihit na niya ang doorknob at handa ng pumasok sa loob.
“Hindi ako nagbibiro. Seryoso ako.”
Muli ay humarap siya sa kaibigan. “H’wag ka nga nagbibiro.”
Huminga ito bago nagsalita. “May pakialam ako kasi mahal kita,” buong tapang nitong sabi. Nagulat naman siya sa sinabi nito saka tumawa ng malakas. “Bakit ka natatawa?”
“Best joke ever,” saad nito sa pagitan ng kanyang mga tawa. Tila nairita naman si Luke sa naging asal ni Allison. Huminga muli ito ng malalim bago magsimulang magsalita.
“Mahal kita, Allison. Seryoso ako sa pagkakataong ito.” Natigilan naman si Allison sa pagtawa. Tila ramdam niya ang sensiridad ni Luke sa kanyang sinabi. Hindi naman niya magawang magsalita. “Matagal na kitang gusto. Hindi ko lang magawang masabi sa’yo.”
Nanlalaki’ng matang tinitigan lang ni Allison ang kaibigan. Hindi niya alam ang dapat na maging reaksyon. Ngayon niya lang nakitang ganito kaseryoso si Luke. Hindi siya sanay sa mga ganitong bagay.
“Nagbibiro ka lang, ‘di ba?” nauutal niyang sabi.
“Seryoso ako. Seryosong-seryoso,” diretso nitong sabi.
“Bakit ako?” hindi niya pa rin makapaniwalang sabi. Ayaw magsink-in sa kanyang utak ang mga nangyayari.
“Una palang kitang makita, nagustuhan na kita. Hindi ko magawang makapagtapat sa’yo kasi natotorpe ako,” paliwanag nito.
Tumawa na lang si Allison para hindi nakakailang ang maging atmospera sa pagitan nila. “Alam mo, gutom lang ‘yan. Bumalik ka na sa dalampasigan. Baka hinahanap ka na nila.” Isasara na sana niya ang pinto ngunit naiharang naman ni Luke ang kanyang kamay. “Umalis ka nga! Baka maipit ka!”
“Okay lang masaktan. Basta para sa’yo.”
“Tantanan mo nga ako! Hindi na nakakatawa!” iritableng sabi niya.
“Nakakatawa? Tama. Dahil sa’yo kaya ako nagkaganito. Dahil sa sobrang katorpehan ko, nadadaan ko na lang sa biro ang lahat para lang mapasaya ka. Para na rin mapalapit ako sa’yo. Ikaw lang naman ‘tong manhid, e. Hindi mo napapansin ang pagmamahal ko sa’yo,” paliwanag nito.
“Umalis ka nga!” Ayaw na niyang pakinggan pa ang kaibigan. Hindi bukas ang loob niya sa mga ganitong bagay. “Luke, tama na,” mahina niyang sabi. Nangunot naman ang noo ni Luke nang marinig ang sinabi niya. “Hindi ako handa sa mga ganitong bagay.”
Ngumiti lang ang binata sa kanya. “Wala akong pakialam kung handa ka man o hindi. Ang sa akin, hihintayin kita kahit gaano pa ‘yan katagal.”
Hindi na niya napigilan pa ang kanyang luha. Ngayon lang niya naramdaman na may nagbibigay importansya sa kanya kaya ilag siya sa mga ganito.
“Hindi naman ako naghihintay ng ‘Oo’ mo. Ang gusto ko lang naman ay malaman mo ang nararamdaman ko,” saad pa ni Luke.
“Maraming salamat,” nakangiti niyang sabi. Nagulat na lang siya nang bigla siyang yakapin ni Luke. Hindi niya alam ang gagawin.
“Yakapin mo na lang din ako,” saad nito. Sinunod na lang niya ang sinabi nito. Napakagaan sa pakiramdam, sa isip-isip niya.
Isinilid na lang niya ang sarili sa mga bisig ni Luke. Napakasaya niya sa mga sandaling iyon. Isang panaginip kung iisipin.
Nagising muli sa mahimbing na pagkakatulog si Manuel dahil sa ingay ng mga nag-uusap. Sa pagkakataong iyon, napansin niyang nakahiga na siya sa isang mesa. Gabi na ng mga oras na ‘yon at tanging sa kandila mula sa lampara ang nagsisilbing liwanag sa buong bahay.
Napansin niya ang dalawang lalaki na abalang nakain. Halos masuka naman siya nang malaman kung ano ang kinakain ng dalawa. Nalunok na lamang niya ang dapat na suka na kanyang ilalabas dahil sa sobrang pagpipigil na makalikha ng ingay.
Kinakain nila ang isang tao! Nakahiga ito katabi ng mesa kung saan siya nakahiga. Sinubukan niyang kumilos ngunit nanatiling nakagapos ang kanyang mga kamay at binti. Hindi niya maatim na panuorin ang dalawa habang nakain.
Butas ang tyan nito at kinukuha nila mula roon ang bituka nito. Tila isang longganisa kung kainin ng isa ang nakakasukang bituka. Naluluha na siya. Ayaw niyang ganoon rin ang sapitin.
Nagimbal siya sa sunod na nakita. Tinaga ng isa ang mukha ng bangkay at buong lakas na binuka ang bungo nito. Umagos mula roon ang napakaraming dugo. Sa tantiya niya, kanina lang nila pinatay ang bangkay dahil malapot pa ang mga dugo nito.
Sinipsip muna nito ang dugong naagos na tila ba ay tubig kung lagukin. Naliligo na ito sa dugo. Dinakot naman nito ang utak ng bangkay na tila ay buto na sisipsipin.
Gusto na niyang umalis. Pero nanghihina pa rin siya dahil sa mga sugat na natamo. Nilalangaw na ang mga iyon. Nauubusan na rin siya ng dugo at nanghihina dahil sa gutom.
Hindi na niya makilala ang kaninag bangkay dahil sa pangbababoy na ginawa ng dalawa. Naliligo na ito sa dugo, basag na ang mukha at halos wala na ring lamang-loob. Nagkalat ang mga parte ng katawan nito sa lapag. Nakakasuka kung pagmamasdan ngunit mas nakakasuka ang ginagawa ng dalawa.
“Gusto ko pang mabuhay,” hiling niya.
