Fuck It

Το κλειδί

Νικόλας POV

"Συγνώμη τι εννοείς ότι δεν βρίσκεις το κλειδί? Που είναι το κλειδί?" Αρχίζει να φωνάζει η Αχιλλεία σαν υστερική καθώς προσπαθεί να σηκωθεί όμως λόγω των δεμένοι της χεριών δεν μπορεί.

Θέλαμε και κινκι πράγματα τρομάρα μας.

"Αχιλλεία συστήνω ψυχραιμία. Ο πανικός δεν είναι καλός συμβουλος." Της λέω ενω συνεχίζω να ψαχνω για το κλειδί.

"Να μείνω ψύχραιμη? Ψύχραιμη? Πως? Πως να μείνω ψύχραιμη μου λες? Είμαι δεμένη και γυμνή!" Συνεχίζει να φωνάζει και την κοιτάζω.

Γαμώτο γιατί την κοίταξα?

"Νικόλα έτσι και καταλάβω οτι σου σηκώθηκε μα την Παναγία θα σου τον δαγκώσω." Μου λέει και κοιτάζω τον φίλο Νικόλα.

Κατέβα κάτω φίλε αλλιώς δεν σε βλεπω καλά.

Ναι... Κάτι τέτοιες στιγμές χαίρομαι που έχω μάθει σχεδόν πως να τον ελέγχω και δεν κάνω σαν δεκαπέντε χρονών εφηβο. Πάντα.

"Λοιπόν Αχιλλεία το κλειδί δεν γίνεται να έχει χαθεί κάπου εδώ είναι. Απλά έχει πέσει στο πάτωμα και εμείς δεν μπορούμε να το βρουμε. Κάπου μέσα στο δωμάτιο θα είναι." Της λέω για να μείνει ήρεμη.

Αν και για να πω την αλήθεια και εγώ έχω αγχωθεί.

"Εντάξει εντάξει το ορκίζομαι θα παραμείνω ψυχραιμη. Θα μείνω ψύχραιμη. Σε εμπιστευομαι. Θα το βρεις. Είμαι σίγουρη. Θα βρεις το κλειδί." Λέει εκείνη και ναι... Νομίζω ότι απλά λέει ψέματα κυρίως στον εαυτό της για να μην πάθει καμια κρίση και λιποθυμήσει.

Αλλά ας την στηρίξω.

"Μπράβο Αχιλλεία. Μπράβο. Θα τα καταφέρεις. Μπράβο." Της λέω και τότε ακουμε την πόρτα του σπιτιού μας να κλείνει και αμέσως γυρνάω και κοιτάζομαι με την Αχιλλεία τρομοκρατημένοι.

"Ααααα!" Αρχίζει να τσιρίζει σαν υστερική όμως εγώ αμέσως της κλείνω το στόμα.

"Σκάσε γαμώτο!" Της φωνάζω.

"Αχιλλεία? Αχιλλεία είσαι σπίτι?" Ακουμε τον Σταύρο να ρωτάει και τότε γυρνάω και την κοιτάζω ξανά.

"Αχιλλεία μην βγάλεις κιχ." Της λέω καθώς σηκώνομαι και παίρνω τα ρουχα μου.

"Αχιλλεία? Αχιλλεία!" Συνεχίζει να φωνάζει ο Σταύρος και εγώ σιγά σιγά ντύνομαι.

"Νικόλα τι θα κάνουμε? Αν μπει ο Σταύρος μέσα στο δωμάτιο μου θα καταλάβει ότι είμαι σπίτι." Λέει αγχωμένη.