Ξεχασμένα γυνέρια.

Τι ήταν αυτό που άκουγα;

Πρώτη φορά στην ζωή μου νιώθω την ανάγκη να αποτυπώσω μια εμπειρία στο χαρτί. Μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία γιατί εάν την εκμυστηρευτώ σε κάποιον προφορικά, πολύ απλά δεν θα με πιστέψει. Προφανώς δεν περιμένω από τους αναγνώστες αυτού του πρόχειρου κειμένου να βασιστούν σε αυτό ως πηγή έγκυρων περιστατικών. Εγώ ο ίδιος είμαι ακόμα πολύ μπερδεμένος με όλα αυτά που έζησα. Εάν όμως η εμπειρία μου είναι όπως υποψιάζομαι, ένας εφιάλτης, εύχομαι να ξυπνήσω το συντομότερο από αυτόν. Το χειρόγραφο μου θα είναι μια απόδειξη όχι τόσο για κάποιον με περίσσια περιέργεια, πόσο μάλλον για τον εαυτό μου ένα στοιχείο που θα φανερώσει την αλήθεια που αρνούμαι να δεχτώ. Γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν βρίσκομαι σε άρτια ψυχολογική κατάσταση για να βγάλω εμπεριστατωμένα συμπεράσματα. Γράφω σύντρομος και αμφιβάλλω εάν το αποτέλεσμα του γραφικού μου χαρακτήρα θα είναι αναγνώσιμο. Όπως και να έχει αποφάσισα να αποτυπώσω τις εμπειρίες όσο είναι ακόμα ζωντανές στο μυαλό μου, έτσι θα νιώσω πιο σίγουρος για την εγκυρότητα τους όταν τις διαβάσω την επόμενη μέρα.

Η αλήθεια είναι, και ντρέπομαι που το λέω, ότι πλέον φοβάμαι να βρίσκομαι μόνος στο διαμέρισμα μου στον τέταρτο. Αυτό που μου ανέφερε ο διαχειριστής της πολυκατοικίας σήμερα το απόγευμα μετά την συζήτηση του με τις αρχές απλά με συγκλόνισαν. Δεν ξέρω πώς να εκλάβω τα λεγόμενα του και τι συμπεράσματα θα μπορούσα να βγάλω από αυτά. Το γεγονός ότι είχα κάποια αλληλεπίδραση έστω και αμυδρή με ότι και αν ήταν αυτό στο διαμέρισμα δίπλα από το δικό μου, με οδηγεί ολοένα πιο κοντά σε έναν τρόμο που ριζώνει βαθιά και κάνει την καρδιά μου να πάλετε ταχύτερα. Οι σκέψεις να εγκαταλείψω το συνοικιακό μου διαμέρισμα εδώ στην κάτω οδό μου φαίνονται πολύ ελκυστικές. Μα ακόμα περισσότερο έχω την ανάγκη να μετακομίσω πίσω στο πατρικό μου, στην ασφάλεια του χωριού μου και να συνεχίσω να παρακολουθώ τις διαλέξεις του πανεπιστήμιου εξ' αποστάσεως. Εάν αυτό αποδειχτεί αδύνατο θα προτιμήσω να δώσω εξετάσεις σε κάποιο ίδρυμα μιας άλλης πόλης. Οτιδήποτε θα ήταν καλύτερο από το να συνεχίσω να ζω σε αυτήν την πόλη γνωρίζοντας τα όσα συνέβησαν.

Όπως όλοι οι φοιτητές έτσι και εγώ βρήκα μια μικρή γωνιά σε αυτήν την πολύβουη πόλη. Έχοντας, κάποιος θα έλεγε το προνόμιο του φοιτητή, κατάφερα να βρω ένα αξιόλογο και οικονομικό διαμέρισμα. Οι γονείς μου μπορούν να με υποστηρίξουν οικονομικά σε αυτό το βήμα οπότε έψαξα κάποιο διαμέρισμα έχοντας πάντα στο νου να μην τους επιβαρύνω ιδιαίτερα. Ψάχνοντας για μερικές μέρες σε διάφορες γειτονιές και πολυσύχναστα σοκάκια μια αγγελία με οδήγησε σε αυτήν την πλευρά της πόλης. Η συνοικία, όπως είχα πληροφορηθεί, φημιζόταν για την ηρεμία της, κάτι που θα με βοηθούσε στις καθημερινές μου μελέτες. Η κρίση μου σε ότι αφορά αυτό με έβγαλε ασπροπρόσωπο μετά τον ένα χρόνο που κατοικώ εδώ. Υπήρχαν βέβαια κι άλλα διαθέσιμα διαμερίσματα στα κατώτερα επίπεδα του κτηρίου ωστόσο το συγκεκριμένο με μάγεψε με την υπέροχη θέα που του προσέφερε η δύση του ήλιου κατά τα απογεύματα. Οι περισσότεροι κάτοικοι είχαν νοικιάσει στο ισόγειο όπου πραγματοποιούσαν τις θορυβώδεις καθημερινές δραστηριότητες τους. Στον δεύτερο υπήρχαν μονάχα δυο ευγενέστατες οικογένειες και ο διαχειριστής. Ο τρίτος και ο τέταρτος από την άλλη ήταν πέρα για πέρα άδειοι. Αυτό αποδείχτηκε πολύ βολικό σχετικά με τις ανάγκες μου. Θα ήταν ανόητο να παραπονεθώ καθώς η ησυχία ήταν το μόνο μέλημα μου όταν έψαχνα κάποια εστία. Με τον καιρό όμως η μοναξιά γινόταν αισθητή, αλλάζοντας την αρχική θεωρία για την γαληνή που επιζητούσα. Θα με παρηγορούσε η συντροφιά έστω και ενός γείτονα για να ανταλλάζω κάποια κουβέντα μια στις τόσες ή να πίνω έναν πρωινό καφέ γύρω από κάποια συζήτηση.