Acı

Başlangıç

Kasabaya girdim. Buraya daha önce hiç gelmemiş biri olsanız bile kasabaya girdiğinizi anlardınız çünkü girişinde görmemeniz imkansız olan bir tabela vardır. Üzerinde arabamdan büyük puntolarla "Maxville'e Hoşgeldiniz" yazar.
Eskiden kullandığım eve doğru gidiyordum. Kimsenin orda oturmadığını biliyordum çünkü yollardır kilit altında tutmuştum. Birinin o evde oturduğunu görenlere açıklamam gayet basitti. "Evin sahibi satmaya karar vermiş ve beni aradı. Ben de aldım." Diyerek konuyu kapatacaktım. Evin garajına arabamı park ettim ve garajdan eve açılan kapının kilidini açtım. Hiçbir zaman sevemediğim bu ev çok yıpranmıştı ama hallederdim. İçeri girdim ve üst kata eskiden kullandığım koca yatak odasına gittim uykuya ihtiyacın vardı. Saatlerce yatakta döndüm durdum. Uyuyamamıştım ama sonunda sabah olmuştu. Sonbaharın ortasındaydıl ve okullar açılmıştı. Planım şuydu; gidip Maxville College'a kayıt yaptıracak sonrasında da onu aramaya başlayacaktım. Üzerime herhangi bir üniversitelinin giyeceği bir tshirt ve kot pantolon geçirdim ve okula gittim. ah tanrım bu kadar kalabalık olmasını beklemiyordum ama arabamı park edip içeri koştum. Kayıt ofisinde içim yarın saat sürdü ve hemen derse girebileceğiö söylendi. Mimarlık okuyordum ve o anda girmem gereken ders ölçümlü çizim dersiydi. 5 dakika sonra başlıyordu ben de sınıfa girdim ve boş gördüğüm en arkadaki bir sandalyeye oturdum. Asla önlere oturmazdım tercih meselesi. Fakat oraya yeni geldiğim için dikkatler üzerindeydi. Etrafa baktım ve herkesin yüzünü dikkatle taradım. Nerdeyse hepsini tanıyordum. 15 yaşında burdan ayrılmadan önce popüler sayılırdım. Birçok arkadaşım ve daha çok düşmanım vardı. Herkes ailemin evden çıkmayı sevmediğini düşünürdü oysa hiçbiri bir ailem olmadığını bilmiyordu. Şu andaysa beni tanımış gibi görünmüyorlardı. Haklılardı değişmiştim, büyümüştüm. Bir anda gözlerime inanamadım. Vücudum kaskatı kesildi. Onun ve benim yakın arkadaşımız olan Jamie orada tam pencere kenarında oturuyordu. Kalkıp hemen Jamie'nin yanına gidip onu n yaşayıp yaşamadığını nerede olduğunu sorabilirdim ama yapamadım. Bu çok garip olurdu. Bu nedenle sanki yerimi beğenmemiş gibi yapıp Jamie'nin yanındaki sandalyeye oturdum. Jamie her zamanki sevecenliği ve hafif flörtüyle benimle konuşmaya başladı,
"Merhaba ben Jamie!
Ben de Kate memnun oldum.
Seni daha önce burda gördüğümü sanmıyorum Kate nerden geldin?
Stanford'daydım ve kuzeye taşınmam gerekti ben de kaydımı buraya aldırdım.
Senin adına sevindim çünkü kuzey güzeldir. Biliyor musun Kate eskiden tanıdığım birine çok benziyorsun."
Bir anda yüzüm çok değilik bir hal almış olmalı ki Jamie bana napıyor bu dercesine baktı. Jamie ile eskiden yakındık elbette beni tanıması mümkündü. Bunu düşünememiş olmam salaklıktı. Ben de hiç bozuntuya vermeden devam ettim;
" Hahah Jamie daha önce tanıştığımızı sanmıyorum. Kime benzettin ki beni?
Eskiden bir arkadaşım vardı 7-8 yıldır onu görmüyorum gerçi istesem de göremem.
Neden?
Ah çünkü o bir kazada öldü."
Evet öldüğüm doğruydu. O son gece bir kaza olmuştu yanımda kendimden çok sevdiğim biri vardı. Benim hatamdı her şey ve ben ona ne olduğuna bakamadan oradan kaçmıştım. Onlarsa benim öldüğümü düşünüyordu. O anda Jamie den onun ölüp ölmediğini öğrenebileceğimi düşündüm;
" Nasıl bir kazaydı?
Sevgilisiyle kavga ediyorlarmış ve bir anlık dikkatsizlikle yangın çıkmış. O da orada yandı.
Peki ya sevgilisi?
Ah onu çıkarmayı başardık ama Cynthia'yı çıkaramadık. İsmi Cynthia'ydı da."
O anda bir tepki veremeden Profesör içeri girdi. Tam zamanında gelmişti çünkü Jamie'ye verecek bir tepkim yoktu o an nasıl hissettiğimi anlayamıyordum. Yıllardır onun yaşıyor olmasını diliyordum işte sonunda yaşadığını öğrenmiştim. Peki ya neden rahatlama değil de gerginlik hissediyordum?

Günün sonunda arabama doğru gittim ve koltuğa oturdum bir anda nefessiz kaldım. Bu nasıl olurdu? Direksiyonun üzerinde bir kağıt vardı. Hemen etrafa baktım. Üzerinde yazanları tekrar tekrar okudum. Bu da neydi böyle. Bunu kim yazmıştı. Son bir kez yüksek sesle okudum,
"HOŞGELDİN MELEĞİM SENİ ÇOK ÖZLEMİŞTİM"