Sign of love

~Prolog~

         ~ Trzy tygodnie wcześniej ~

- Ja bez was nie wytrzymam! - Layla wracała ze szkoły trzymając za ręce Isabell I Emmę - A już zupełnie... zresztą nie ważne

- Bez jego błyszczących oczu? - Isabell nie mogła stłumić lekkiego uśmiechu

- Przede wszystkim jego głosu. To jest ideał. O, jest aktywny! - dziewczyna z rozmarzeniem wpatrywała się w zdjęcie profilowe Lucasa. Isabell tylko wskazała palcem godzinę - 15.15. Obie zerknęły na znaczenie owej godziny.

                        *Kocha!*

Zrezygnowana Layla schowała telefon do kieszeni

- Nie martw się, w końcu kiedy wrócimy, nauczycielka będzie nas rozsiadać. Załatwimy ci miejsce obok Lucasa - Emma mocno ścisnęła rękę przyjaciółki

- A przede wszystkim będziemy pisać. Layla, odezwij się! - ale dziewczyna już błądziła w krainie swoich marzeń. Widziała siebie i chłopaka trzymających się za ręce, widziała ich razem śmiejących się z głupich tekstów Jaca, A także siedzących w kinie na nudnym horrorze. Czy to naprawdę było tak wiele?...

- Mówiłyście coś? - Layla otrząsnęła się - Isabell wymieniła spojrzenie z Emmą. Obie nie poznawały dziewczyny od ostatnich dni.
W końcu nadszedł czas na pożegnanie. Przyjaciółki przytuliły się i z żalem ruszyły w stronę domów. Layla niezwykle cieszyła się faktem, że będzie sama w domu. Dziewczyna weszła do swojego pokoju i rzuciła plecak na łóżko. Sama usiadła przy biurku na którym leżały stare opowiadania romantyczne. Uśmiechnęła się na samą myśl - to zabawne, że jeszcze pisząc je nie do końca zdawała sobie sprawę o istnieniu miłości. Przynajmniej zdawało jej się, że uczucie które teraz odczuwa to miłość. Czy miłością jest zamartwianie się o kogoś bardziej niż o siebie? Czy są nią nieprzespane noce i długie dni? Czy miłość potrafią odczuwać ludzie tacy jak ona?
Telefon odezwał się wyrywając ją z rozmyślań - Lucas!

"Cześć, mam nową teorię o końcu świata. Powiem jedno, nie przeżyjesz"

Layla przeczytała tę wiadomość pięć razy i za każdym z nich uśmiechała się równie pięknie. Urządzenie zgasło, dziewczyna odblokowała je i ze strachem spojrzała na godzinę.
16.16

              *Będziecie razem!*

By Samantha