Το στοίχημα

•Κεφάλαιο 9•

Μας πήρε ο ύπνος μαζί,εγώ ξύπνησα από το φως του παραθύρου.

Ο Παύλος κοιμόταν ακόμα δίπλα μου,σηκώθηκα όσο πιο σιγά μπορούσα και πήγα στην κουζίνα.

Με το που μπήκα ήταν εκεί η μαμά του.

Άβολο.

"καλημέρα!"είπε εκείνη χαμογελαστή

"Καλημέρα!"απάντησα με τον ίδιο τόνο

"Εε είμαι η Έλενα,φίλη του Παύλου."πρόσθεσα προσπαθώντας να σπάσω την αμηχανία

"Ναταλία,χάρηκα!Έλενα είπες;"είπε εκείνη

"Και εγώ!Ναι."απάντησα

"Μαζί σου μιλάει όλη μέρα;Έχω ακούσει για εσένα."είπε και χαμογέλασε

Εγώ ανταπέδωσα το χαμόγελο.

"Χαχ ναι είμαι ένοχη."είπα και γελάσαμε

"Σαν το σπίτι σου κοριτσάκι μου,βάλε καφέ και κάτσε."είπε και μου έδειξε την καφετιέρα

Εγώ έβαλα μια κούπα καφέ και έκατσα στο τραπέζι και συνεχίσαμε να μιλάμε.

Σε κάποια φάση,ακούσαμε την φωνή του Παύλου. Η φωνή του όταν ξυπνάει είναι τόσο υπέροχη,έχει τύχει να την ακούσω και πολλές φορές.

Τυχαία.

Πάντα.

"Καλημέρα,πόση ώρα έχεις ξυπνήσει;"είπε καθώς έβαζε καφέ

"Ε καμιά ώρα."είπα εγώ

"Γιατί δεν με ξύπνησες;"ρώτησε

"Είσαι γλύκας όταν κοιμάσαι!Και τα λέγαμε με την μαμά σου και ξεχάστηκα."είπα εγώ και κοίταξα την μαμά του

"Δεν πιστεύω να με έκανε πολύ ρεζίλι;"είπε γελώντας

"Μόνο λίγο."Απάντησε η κυρία Ναταλία γελώντας

"Να σας αφήσω εγώ,πάω να κάνω δουλειές ό,τι χρειαστείτε βάλτε φωνή."είπε και σηκώθηκε από το τραπέζι

Εμείς γνέψαμε και ο Παύλος έκατσε στην θέση της.

"Πολύ γλυκιά η μαμά σου."είπα

"Καλή είναι μωρέ."είπε εκείνος

Η ώρα πέρναγε και χανόμασταν στις συζητήσεις μας.

Έχει αρχίσει και μου αρέσει όντως και στα αλήθεια,δεν είναι καλό αυτό.

Γαμώτο.

Όχι όχι όχι! Δεν πρέπει,εγώ δεν θα τον αγαπήσω γιατί μετά είχαμε Έλενα.

Ξέχασα να αναφέρω ότι τόση ώρα ήταν πάλι χωρίς μπλούζα;Νιώθω ότι το κάνει επίτηδες!