no rainbows | beomjun

16

"seni uyarmıştım." dedi yeonjun. "sana bağımlı olmadan bırakman gerektiğini söylemiştim."

yeji sessiz kaldı. ağlamamıştı ama gözleri kıpkırmızıydı. uyanalı birkaç dakika olmuştu, tek yaptığı boşluğa bakmaktı. yeonjun onun hakkında ne düşünmesi gerektiğini bilmiyordu.

"ailen birazdan burada olur."

yine bir cevap vermedi. bir dakika kadar zaman geçti, yeonjun oturduğu sandalyeyi onun yakınına çekti. gözlerine baktı.

"merak ettiğimden ya da seni önemsediğimden değil ama ama o şaşaalı hayatında ne sikim dönüyor da bu hâldesin?"

yeji istemsizce güldü. "düşünceliyken bile bok herifin teki gibi davranıyorsun."

yeonjun'un dudakları kıvrıldı. "eh. üzerime yapışmış herhalde."

yeji sonunda yeonjun'a dönüp baktı. yüzünden hiçbir şey okunmuyordu. yeonjun onu izlemesine izin verip tekrardan konuşuncaya kadar bekledi.

"sen neden bu hâldesin?"

"para lazımdı."

"bunu tahmin ediyordum ama sorduğum şey bu değildi." yeji iç çekti. "ilk tanıştığımızda daha neşeliydin. fazla sinir bozucuydun ama bununla eğlendiğin belli oluyordu. şimdi ise benden daha çökmüş görünüyorsun."

"sorunlarımızı paylaşacak kadar yakın mı olduk birdenbire?" yeonjun arkasına yaslanıp çapkın bir şekilde sırıttı. "seviye mi atlıyoruz yoksa?"

"yapma." yeji içten olmayan bir şekilde güldü. "her başın sıkıştığında şu kişiliğe bürünme. sen bu değilsin."

yeonjun'un ifadesi aniden sert bir hâl aldı. "beni tanıyormuş gibi konuşma. birkaç kere görüştük sadece. bunlarla beni tanıyamazsın."

"birine ne kadar ilgini verirsen onun hakkında o kadar çok şey anlarsın." yeji mırıldandı. "dikkat edince göremeyeceğin şey yok."

"yeji-"

"sana aşık değilim yeonjun ve kalbin kırılır mı bilmiyorum ama emin ol düşündüğünün aksine dünya senin etrafında dönmüyor." kurumuş dudaklarını ıslattı ve güldü. "gerçi böyle bir şey düşünmüyorsun, sadece öyle davranıyorsun. öyle davranmak işine geliyor."

"ah..." yeonjun gözlerini devirdi. bilek içlerini birbirine bastırıp yeji'ye doğu uzattı. "teslim oluyorum, tamam, sus artık."

"senden etkileniyorum yeonjun." yeji onu görmezden geldi. onun oyuncu tavırlarını dikkat dağıtmak için kullandığı barizdi. her zaman bunu yapıyordu. "seni beğeniyorum. bunu inkar etmeyeceğim ama daha fazlası yok. seni hep görmek istememin nedeni sana delirdiğimden değil, beni düşünen biriyle vakit geçirmek istediğimden." yeji itiraf ederken gözlerini kaçırdı. "ne kadar umrunda olmadığımı söylesen de benim için endişelendin. kabul et."

"sana mal sattım ben. başına bir şey gelirse adımı verirsin diye korktum." homurdandı. bu konuşma nereye gidiyordu?

"birilerini düşünmek korkunç bir şey değil. bunu gizliden gizliye yapmanın nedeni ne?"

"kendimden başka kimseyi düşündüğüm yok yeji, sen hep böyle varsayımlarda mı bulunursun?" yeonjun esnedi. "sıkıcısın."

"neden hâlâ buradasın o zaman?" yeji inatla sordu. "beni şoförle gönderebilirdin. ya da ne bileyim, uyandım gördün işte, neden gitmiyorsun?"

yeonjun iki saniye kadar duraksadı ama hemen toparlanıp "adımı vermeyeceğinden emin olmam gerekiyor." dedi. "illa ki polis gelip ifadeni alacak."

"o zaman uyandığımda ilk yapman gereken şey kimseye söylememem için beni tehdit etmek olmalıydı, hayatımda neler olduğunu sormak değil."

"oof..." yeonjun ayağa kalktı. yerdeki sırt çantasını aldı. "baş ağrıttın cidden. gidiyorum. beni tanımıyorsun tamam mı? hiç görmedin bile. zaten dışardan bakan biri seninle yan yana gelmemizin imkansız olduğunu söyler." gözlerini son kez yeji'nin üzerinde tuttu. "olur da bir gün kapım polisler tarafından senin yüzünden çalınırsa canını yakarım. unutma bunu."

yeji güldü. bu defa keyifliydi. "gerçekten... çok tatlısın yeonjun."

yeonjun roller değiştiği için rahatsız olsa da bozuntuya vermeyip yan bir şekilde sırıttı. "ne kadar tatlı olabileceğimi öğrenmek istersen bir gün bir şeyler yapmak için ara. anlarsın ya." elini telefon gibi yapıp salladı. "hadi kaçtım ben."