I'm pregnant!

Hastane

Gözlerimi açtığımda karşı taraftaki koltukta uyuyan Ata'yı görmüştüm. Yeni uyanmamın vermiş olduğu saflıkla olanları hatırlamaya çalışıyordum. Anılar tek tek zihnime düşmeye başlayınca gözlerim doldu. Biraz etrafa bakınınca bir hastane odasında olduğumu fark ettim. Kolumdaki serum çok rahatsız etmişti.

Huzursuzca mırıldanırken Ata uyanmıştı. Doğrulmaya çalışsam da hemen yanıma atılıp tekrar aynı pozisyona getirmişti.

“Ege nasılsın? Daha iyi oldun mu?” telaş içinde tek tek sıraladığında kurumuş boğazım ile sadece su isteyebilmiştim.

Bana pet şişeyi uzattığında elinden alıp içmiş ve biraz kendime gelmiştim.

“İyiyim sanırım... Neler oldu?”

“Bunu daha sonra konuşalım.” kaçmak ister gibi yanıtlamıştı. Ama imkanı yoktu. Anlatacaktı işte! İnsanların önünde o adamı neden hırpaladığını anlatacaktı. Gerçi Ata'nın birşey yapmamış olmasına rağmen bunu yapması için çok nedeni vardı. Ama yapmazdı işte. Bunu insanların önünde yapmazdı.

“Anlatacaksın Ata!”

Gözlerim zaten doluydu, ağlamamak için kendimi sıkıyordum. Çabuk duygusallaşan bir insandım işte.

Ata yatakta yanıma yattı ve beni göğsüne yatırdı. Kokusuyla az da olsa sakinleşmiştim.

“Sizi görmek için gelmiştim ve sonra onu gördüm. Sekreter kıza bağırıp hakaret ediyordu, neler olduğunu sorduğumda seni görmek istediğini söyledi. Bunun imkansız olduğunu söyleyince üzerime yürüdü. En sonunda sana, bebeğimize hakaret edince ben de dayanamadım.”

O günü asla unutamazdım. Beni yaraladığı için hapse atıldığı günü. Beni öldüreceğini haykırdığı günü. Çoğu zaman rüyalarıma girerdi, bebeğimi etkilemek istemediğim için çok düşünmezdim. Ama o geri dönmüştü...

Gözyaşlarım kazağını ıslatırken o gözlerimi sildi. “Ege size birşey olmasına izin vermeyeceğim.”

Serum olmasa elini tutardım. Ama lanet şey vardı işte, kolumun içerisine sokmadıkları gibi birde Bileğimden damar yolu açmışlardı.

“Eve gitmek istiyorum.” dedim sessizce.

“Bu... Mümkün değil bebeğim.”

Gözlerim kocaman açıldı, o an doktorun söylediği herşey zihnime akın etti.

“Erkeklerde hamilelik hassas olur, bu nedenle düşük yapan çok kişi var. Stresten uzak kalmalısınız.”

Bebeğime birşey mi olmuştu?

Ata'dan ayrılıp panikle karnıma sarıldım “B-Bebeğim, bebeğime birşey mi oldu?!” üstümdeki hastane kıyafetini yırtmaya çalıştım. Ata ellerimi tuttu.

“Sakin ol!”

Ellerimi kurtarmaya çalıştım, serum çok canımı yakıyordu.

“Hiçbir şey olmadı! Sakin ol şimdi!” bağırması ile ürküp durdum.

Yüzü yumuşadı ve tekrar beni yatırdı. “Ege stres bebeği etkilediği için kısa süreli bir baygınlık geçirmişsin. Bu yüzden bir hafta gibi bir süre buradayız. Doktorların kararı ile uzayabilir veya kısalabilir. Sen sadece bebeğimizi düşün olur mu?”

“O iyi ama, değil mi?”

“Sağlıklı, ama daha iyi olması için sana ve burada dinlenmeye ihtiyacı var. Yanından hiç ayrılmayacağım yemin ederim.”

Bebeğimin iyi olduğunu öğrenince biraz olsun sakinleştim. Ellerim ile karnımı ovdum, bir hemşire kapıyı çalıp odaya girdi. Ata yataktan kalkarken o bana yaklaşıp kolumdaki serumu çıkardı.