Chapter 14

4 0 0
                                    

Oriana

"Thank you, Chane." Hindi na muna ako tuluyang pumasok sa gate at humarap sa kaniya matapos ang ilang hakbang. Bumaling ako sa kaniya at maliit na ngumiti.

He softly smiled at me, "Always welcome." Both his hands were on his pockets while his leaning his back against his black sedan and his legs slightly crossed. I smiled this time when I noticed how calm and comfortable he is after driving me home from their mansion.

"I'll see you?" I continued our conversation when for seconds he was just staring at me.

He just nodded at me while the soft and gentle smile on his face is not leaving. I wondered if something was bothering him because the way how he is acting right now is really unusual—or is it only me?

"It was nice meeting you, really, Oriana." He suddenly talked after moments of silence between us. Hinayaan ko talaga na manatili lang kaming nakatingin sa isa't isa, baka kasi ilang saglit lang ay magkaroon na siya ng lakas ng loob at gustohin din na magsabi saakin, but I guess he decided not to?

My brows furrowed at confusion with what he said.

"It's nice meeting you too?"

I heard him chuckle and this time he revealed his hands and walked towards me and while looking at him walking... I kinda saw sadness in his eyes. Somehow it pains me really hard.

"Are you alright, Chane?" I asked and this time for the first time, his soft and very gentle smile when looking at me, slowly left his face and looked directly into my eyes.

"Nothing's wrong..." he said as he was shaking his head froms ide to side. He gulped and held both my hands after still not breaking his looks.

Pati ako ay nahihirapan na habang pinapanood siya na nasa hrapan ko at naguguluhan. Kita ko na nahihirapan siyang mag-pasya kung ipagpapatuloy ba niyang sabihin kung anuman ang gusto niya sabihin o 'wag nalang.

Naramdaman ko na rin ang bahagyang pag-higpit ng hawak niya sa kamay ko nang saglit siyang yumuko at umiwas sa mga mata ko.

Nang makabaling siya saakin muli ay binasa niya ang labi na para bang nakapag-desisyon na siya.

"Chane," hinagilap ko ang mga mata niya at tumingin sa kaniya na para bang tinatanong kung ano ang problema. Unti-unti na rin kasi ay nagaalala na ako para sa kaniya.

"Take care," he then finally talked when he widely smiled at me and left a quick kiss on my forehead.

I was left stunned when just after seconds he was already out of my eyes.

Sobra akong nagtataka at nagaalala para sa kaniya. Gusto kong mag tanong sa kaniya kung ano ang problema pero hindi ko alam kung tama ba na gawin ko 'yon. Ang inaasahan ko ay magsabi siya—mas maayos kung mag sasabi siya, dahil ayoko naman na pilitin na kuhanin sa kaniya ang mga sagot na ayaw naman niyang ibigay una palang.

Pinanood ko ang sasakyan niya na papalayo at hinintay na tuluyan na siyang maka-alis bago ako pumasok sa loob ng bahay.

It was days after that interactions happened and after those days I haven't seen neither Chane nor Caleb anymore—or I just chose not to see them rather.

Sobrang nakakapagod na ng law school at gustuhin ko man sa mga panahong 'to na Makita sila at makapg-pahinga ay hindi na kakayanin ng oras.

Sa panahon kasi ngayon ay mas mabuting ilaan nalang sa pag-aaral ang magiging free time ko kaysa umalis, matulog, o may kitaing iba. Nararamdaman ko rin na medyo nagbabago na ang timpla ko nitong mga nakaraang araw dahil sa pagod.

Mabilis akong mairita at halos lahat ng mga bagay ay kinaiinisan ko dahil sa katiting na dahilan.

Kakagising ko lang ngayon at maghahanda na sanang mag-agahan ng maalala ko na nakalimutan ko nga pala na mag-tabi ng pagkain dahil sobrang napagod na ako kagabi sa pag-aaral.

A Tragedy Happened in PoliticsTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon