Chapter 1

11 2 0
                                    

Oriana

"Thank you!" I screamed as I jumped out of the stage the moment the picture taking was already done. I heard lots of my classmates and batch mates cheered for me and looking so happy with me.

"Oh my god! Oriana, don't ever do that!" Huli ko nang narinig ang pagalit saakin ni Mommy nung nakababa na sila ng stage gamit ang hagdan sa gilid.

Wala na akong nasabi kay Mommy kundi and mahina at ipit na sorry ko habang naka-angat ang parehas na balikat.

"Ikaw talaga. Ang laki-laki mo na ganiyan ka pa din ka-loko." My Mom teased me a bit and it made us both laugh as we shrugged off what had just happened.

Actually I just did that to finally shake off every stress and struggles that I endured whole through out college.

I was smiling from eye to eye as I look into my parents eyes.

Can't this day get even more happy? I am really hyped up right now and I just wanna go scream my feelings away.

I am really happy.

From accepting my diploma to actually setting peace with all my problems and insecurities. My life isn't as perfect as I want it to be but as time goes... as I deal with all the problems that I have every day, my whole life... I think I just slowly realized that there's no escaping it. There's no escaping anything and no matter what happen. All I can actually do is to learn how I can make peace with it.

Sa madaling salita. Kailangan ko nalang siguro na matutong i-trato na parang parte na ng buhay ko lahat ng mga problema ko para halimbawa, isang araw, naisip ko nalang na ayaw ko na, hindi ko maiisip na tapusin ang lahat.

Siguro... pahinga nalang muna. Tulog muna. Kahit gaano katagal. Kailangan mong matuto kung paano mo maisasantabi 'yung problema sa mga panahon na kailangan natin na mapag-isa at magpahinga ng hindi iniisip na tapusin ang lahat.

And I did just that.

I learned.

Ano pa ba ang magagawa ko? Buong buhay ko ay nasa tabi ko na ang mga problema ko. Hindi pa ako pinanganganak sa mundo naka-pila na ang mga problema na ipapasa saakin ng buong angkan ko.

Kaya after decades... here I am.

Just graduated from college after studying Political Science for 4 years. And hindi ko pa man siya isipin ay, syempre, alam ko nang nakalatag at nakasulat na sa kung saan ang susunod kong hakbang dahil sa una palang naman ay hindi ko na desisyon ang pagpasok sa PolSci.

But it's okay.

I'm done whining now.

As time goes by, again, I have already learned lots of things and one of them is to skillfully embrace something that I actually didn't want, like, and love.

"Congratulations, anak. Hindi ko akalain na ganito mo ako gagawing ka-proud dahil hindi mo lang tinupad ang pangarap ko kundi kinamit mo pa 'yung pinaka mataas na posiyson. Congrats on being Summa Cum Laude, anak. Sobrang proud ako sayo. Pati narin pala ang mga ninong mo at Tito sa kabilang probinsya," My Dad talked while almost tearing.

Nasa kalagitnaan kami ngayon ng gym ditto sa Araullo University sa siyudad ng Cabanatuan at nakakatuwa na makitang lahat ng mga kakilala ko ay nakatingin saakin ngayon habang halata ang mga kasiyahan sa mga mata nila suot-suot ang mga ngiti sa labi nila.

And standing right in front of the man who's the source of all of the problem that I have experienced and is still experiencing as of the moment... I actually wanted to tell him that;

'You don't need to dictate me whatever to do. I can handle myself just fine and I can do well on my own.'

Of course, I can't.

A Tragedy Happened in PoliticsTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon