Sonsuz Bir Yolculuk (gxg)

8 Vazgeçiş

*iyi okumalar 🖤

Uyanmak, hiç bu kadar zor olmamıştı. Kabuslarımın içinde boğulmuş gibiydim. Sürekli değişen mekanlar, üzücü hatıralar, karşıma çıkan silüetin acımasız sözleriyle mahvolmuştum. Uyanmak için gösterdiğim her çaba beni sadece daha acı verici bir hatıraya itmişti. Sonunda o hatıralardan birinde hıçkıra hıçkıra ağlarken düşmüştüm. Ağladığım hatıra intihar etmeyi denediğim zamandı. O zaman yaşadığım tüm umutsuzluğu birden hissetmiştim. O an ölmek istemiştim ve ölmek yerine uyanmıştım.

Başım, yumuşak bir zemin üzerindeydi. Gözlerimi aralayınca o zeminin Hemrah'ın bacakları olduğunu gördüm. Gözlerimi birkaç kez kırpıştırıp doğruldum. Üstüme, yaptığım yataktaki örtüyü alıp örtmüştü. Uyumadan önce çıplak olan bedenlerimiz giyinikti. Gözlerimi, Hemrah'ın gözlerine çevirdim. O da bana bakıyordu.

Biraz daha doğrulurken "Ne zaman uyandın?" diye sordum.

Uzanan tek kişi bendim. Karşıya geçip yatmak yerine, rahatsızca uyumayı seçerek yanımda kalmıştı. Ya da hiç uyumamıştı. Yorgun gözükmediği için bu ihtimali eledim.

Hemrah "Senden biraz önce." deyip yanağımı okşadı.

Kalbim bu dokunuşla tekledi. Kabusumda yediğim tokat aklıma gelirken, yanağımı eline yaslayıp gözlerimi kapadım. Hayatım boyunca yumuşak dokunuşlar istemiştim. Ama sahip olduğum hep sert darbelerdi. Bir süre yanağımda gezinen ince parmakların soğukluğunun tadını çıkardım. O parmaklar zihnimde oldukça sıcaktı.

Dokunuşu kaybettiğimde gözlerim aralandı. Hemrah'ın gözleri dudaklarımdaydı. Bakmamla, gözlerime çıktı. Gözlerimi dünün izlerinde gezdirdim. Teninde hiçbir iz göremeyince, yeterince sert değildim diye düşündüm. Ondaki izlerim yokolmuştu. Sanırım ben iz bırakmak konusunda yetersizdim. Ne bir beden de, ne de yaşamımda.

Yola çıkmadan önce hazırladığım çantaya kendime ait hiçbir şey koymamıştım. Evden çıkarken de arkama dönüp bakmamıştım. Çünkü ne alınacak kadar kendime ait bir şeyim, ne de kendimden bıraktığım bir şey yoktu. Belki ardımdan evimdeki eşyaları, çalıştığım kafedeki önlüğü benden bir iz olarak göreceklerdi ama hiçbir şey bana ait hissettirmiyordu. Bu hayatta sahip olduğum tek şey kendi bedenimdi. Ondan da vazgeçmiştim.

Hemrah "Ne düşünüyorsun?" dediğinde parmaklarımı boynuna götürdüm. Dün dilimin gezdiği yerlerde parmaklarımı gezdirirken "Çok garip." dedim.

Hiçbir şeyde iz bırakmaya çalışmamışken, onda izim olsun istemiştim.

Hemrah "Garip olan ne?" dediğinde, sesi meraklı geliyordu. Parmaklarımı soğuk teninden çekip, kafamı oynatarak gözlerimi ona çevirdim. Sesindeki merak, gözlerinde de vardı. Ona düşüncelerimin bir kısmını açmaya karar verdim.

"Oldukça kısa bir zamana, çok fazla şey sığdırdık."

Tanışma, hayat hikayeleri, keyifli sohbetler, keşfedişler ve seks. Daha önce hayatımdaki insanlarla bile bunların hepsini paylaştığım olmamıştı.

Hemrah'ın dudağının kenarı kıvrılırken "Çok da kısa değildi." dedi.

Gülerek kafamı omzundan kaldırdım. Hayatımın en uzun yolculuğu olduğunu düşünerek "Tamam, zaman göreceledir." dedim.

Parmağıyla burnuma dokunup, çekerken "O yüzden bence uzundu." dedi. Dokunduğu yerde kaşıntı hissedince yüzümü buruşturdum. Ben burnumu kaşırken, o da bana gülümsüyordu. Gözlerim gülümsemesine takıldı.

"İstiyorsan, öpebilirsin."

Gözlerimi tekrar gözlerine çıkardım. Göz rengi yine açılmıştı. Bu tonu uyumadan önce tekrar görmek istemiştim. Şimdi karşımdaydı ve güneş ışığıyla birlikte daha güzel geliyordu. Bana dikkatlice bakan gözlerinden, gözlerimi ayırmazken yüzümü yüzüne yaklaştırdım. Santimler kala gözlerini kapatmış ve dudaklarımızı birleştirmeme izin vermişti. Dünkinden çok farklı bir titreme bedenimi saldı. Bunun heyecan olduğuna emindim. Kalbim göğüs kafesime sertçe çarparken, dudaklarımı yavaşça dudaklarında gezdirdim. Elimi çenesine atıp okşarken, dilimi ağzından içeri ittim. Ne kadar olduğunu bilmediğim bir zaman, dudaklarını tattım. Geri çekildiğimde yavaşça gözlerimi araladım. Onun da gözleri açılmıştı. Vücudum sıcaklamaya başladı. Kızardığımı hissediyordum. Hafifçe öksürüp, geri çekildim.