Moordspel

Ronde 1

Om klokslag 12 uur heeft iedereen zich verzameld op het Speelplein. Er staan twee grote, zwarte bakken met een gat erin op een tafel. Sommige spelers proberen erin te kijken, maar een latex armgat houdt dat tegen. Een Onderbaas stampt op de grond om de aandacht te trekken en doet een stap naar voren. 'Welkom bij de eerste ronde,' zegt hij. 'Jullie mogen zo meteen om de beurt twee keer grabbelen. Eerst in de linkerbak, daarna de rechterbak. Links vinden jullie groene eitjes met een briefje erin. Deze vertelt je of je de moordenaar bent of niet. Rechts vinden jullie zwarte eitjes. 18 eitjes zijn leeg, één eitje is massief groen van binnen en één eitje is massief rood van binnen. Open deze pas nadat iedereen zijn briefje heeft gelezen en dan vertel ik wat het betekent. Vragen?' Niemand heeft vragen en er vormt een rij voor de eerste bak. Alex moet en zal als eerste grabbelen en heeft de eerste plaats opgeëist. 'Ik wil de moordenaar zijn, wat als iemand anders 'm al pakt?' Alex grabbelt een eitje en leest met een pokerface zijn briefje. Paul komt na hem en doet hetzelfde. Alex loopt alvast door naar de tweede bak en grabbelt een zwart eitje. Een Onderbaas houdt toezicht op de spelers. Het is immers niet de bedoeling dat je verraadt welk briefje je hebt gegrabbeld. 

Iedereen heeft twee eitjes in zijn of haar hand. 'Goed. Open nu jullie zwarte eitjes. Wie hebben de massief groene en rode eitjes?' Tess en 'Ferdy Jansen' lopen naar voren. 'Ik heb groen,' zegt Tess. 'En ik rood,' zegt Ferdy. 'Dan is dit voor jou, Tess Bergsma.' De Onderbaas pakt een mooi uitziend doosje en geeft het aan Tess. 'De eerste ronde is erg makkelijk. Open de doos.' Tess opent de doos en laat hem van schrik vallen. Er zit een pistool in de doos! De hele groep reageert geschokt. Rustig pakt de Onderbaas het gevallen pistool op en reikt het uit naar Tess. 'Wat moet ik hiermee doen?' vraagt ze ongerust. 'Pak aan,' zegt de Onderbaas, licht dreigend. 'Het is al geladen.' Met trillende handen pakt Tess het pistool aan. Het is duidelijk dat ze nog nooit een pistool heeft vastgehouden. 'Schiet Ferdy Jansen neer,' beveelt de Onderbaas. 'Wat?!' schreeuwt Tess. 'Dat ga ik echt niet doen!' Ferdy begint sneller te ademen en de hele groep wordt onrustig. De Onderbaas pakt Tess bij haar nek. 'Je wilde toch meedoen aan een moordspel?' vraagt hij dreigend. Hij gooit haar op de grond. 'Sta op!' Met trillende benen en tranen over haar wangen staat Tess op. 'Doe het.' 'Nee!' schreeuwt Tess. De Onderbaas reikt naar zijn middel, pakt zijn eigen pistool uit de holster en richt het op Tess. 'Voer de opdracht uit, anders word je geëlimineerd uit het spel.' Huilend richt Tess het pistool nu op Ferdy. 'Doe het alsjeblieft niet!' smeekt Ferdy. 'Ik geef je nog 5 tellen,' zegt de Onderbaas en hij begint af te tellen: 'vijf, vier...' 'Het spijt me!' huilt Tess en dan klinkt er een oorverdovend schot over het Speelplein...

Bloed stroomt uit Ferdy's nek. Spelers beginnen te gillen, huilen en hyperventileren. De Onderbaas loopt rustig naar Ferdy toe en bukt om het verfrommelde briefje uit zijn hand te pakken. 'Ferdy is geen moordenaar. Deze ronde was een cadeautje. Jullie zijn nu één stap dichter bij de geldprijs. Lunch wordt nu klaargezet in de Eethal. Ik zie jullie morgen op hetzelfde tijdstip weer terug.' De Onderbaas blijft naar het tafereel kijken. Spelers bekommeren zich om Ferdy, anderen zijn aan het huilen. Tess staat nog steeds doodstil met het pistool in haar hand. Tranen stromen over haar wangen. 'Hoe kun je?!' schreeuwt iemand tegen haar, maar het dringt niet eens door. 'Kutwijf!' Veronique slaat in haar gezicht. Tess schrikt weer wakker. 'Wat moest ik dan?! Hij ging me vermoorden!' 'Dat ging hij vast niet echt doen!' 'Je weet het niet! Je weet het niet...' snikt Tess. Snel valt Liz haar bij. 'Hij hield een pistool tegen haar hoofd! Het was zij of Ferdy!' 'Oh dus jij zou mij ook zomaar neerknallen?' Veronique geeft Liz een harde duw. 'Asociaal gedrocht!' Het huilen en gillen van de spelers gaat langzaam over in vechten en schreeuwen. Spelers vormen een soort teams en staan in groepjes te ruziën met andere groepjes. Alex is veruit het luidst. Hij staat met Paul en 'Elias de Waal' te schreeuwen tegen 'Rick Verhoeven' en 'Denzel de Groot'. 'Ik zou jullie allemaal neerschieten als het moet!' roept Alex stoer. Twee Onderbazen komen met een doodskist aanlopen. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is, leggen ze Ferdy erin en nemen ze hem mee. 'Dit kan zo toch niet!' schreeuwt Veronique en ze laat zich dramatisch op haar knieën vallen. 'Snap je het niet?' gilt Liz. 'Dit is het doel van het spel. Er is maar één winnaar. De rest gaat dood!' 'Ik wil niet dood,' huilt Tess. 'Ik kan nooit winnen van iedereen hier. Ik ben jong, klein, niet sterk en ervaren in niks. Ik wilde gewoon weg bij mijn ouders...' 'En nu allemaal naar de Eethal!' beveelt de Onderbaas streng. 'Zet je eroverheen. Morgen weer een dag.' Hij drukt op een knopje op zijn walkie-talkie en er komen extra onderbazen naar buiten, die de spelers naar de Eethal dwingen.

In de Eethal staan twintig tafels opgesteld met elk twintig stoelen. De spelers hebben de ruimste keus in met wie ze willen zitten, met wie ze een team willen vormen. Een niet al te enthousiaste rij vormt zich voor het buffet. Broodjes, pasta's, salades, warm vlees, rijst, aardappels, gestoomde groenten, je kunt het zo gek niet bedenken of het staat op tafel. Voorzichtig scheppen de eerste spelers op. Tess en Liz gaan samen aan een lege tafel zitten. In stilte eten ze langzaam van hun lunch. Dan schuift er ineens iemand aan. Het is Viktor. 'Ik snap het,' zegt hij. 'Soms moet je doen wat je moet doen om te overleven.' Liz gluurt naar de tafel naast hen, waar Veronique is gaan zitten. 'Maud Klooster' is bij haar aangeschoven, maar verder nog niemand. De meeste mensen zitten nog in groepjes van twee of drie. Alleen bij Alex zijn al vijf mensen aangeschoven; waarschijnlijk omdat hij zo groot en sterk is, en een leider. Dat kan van pas komen hier. Tess slikt. Ze is nog helemaal niet bekomen van de schrik. Ze weet het zeker: zij zal hier ook sterven. Tess kijkt de zaal rond en ziet één vrouw alleen zitten. Ze zit te ver weg om te kunnen lezen hoe ze heet. 'Zullen we haar vragen om bij ons te komen?' oppert Tess, wijzend naar de eenzame vrouw. 'Nee,' zegt Viktor vastberaden, 'iemand die alleen is, is een makkelijke prooi. Iedere loner geeft ons meer kans om te overleven.' 'Maar samen staan we sterk, toch?' antwoordt Tess. 'Niet hier.' Viktor eet rustig verder en schenkt geen aandacht aan de vrouw. 'Vroeg of laat zal het erop aankomen. Wil jij je vrienden neerknallen?' Voorzichtig schudt Tess haar hoofd. Dan klinkt er een harde stamp door de zaal. Een Onderbaas gaat iets aankondigen. 'De Eethal sluit over 15 minuten. Jullie mogen daarna verder praten in de Hoofdhal of naar je kamer. Elk ander gebied is verboden terrein.' De eenzame vrouw staat direct op en loopt weg. Tess twijfelt even, maar rent dan snel naar haar toe. Als ze dichterbij komt, kan ze haar naam lezen. 'Eva, wacht!' Eva kijkt vlug om en rent dan weg richting de kamers. Ze heeft duidelijk geen zin om te praten. Misschien verlegen, denkt Tess. Na vandaag heeft Tess geen zin meer om naar de Hoofdhal te gaan en ze gaat naar haar kamer.

Er is geen wasmachine op de kamer. Hoe gaat Tess die bloedvlekken nou uit haar pak krijgen? Tess trekt het pak uit en probeert het schoon te wassen in de wasbak. Het ergste gaat er wel uit, maar je blijft het zien. Waarom is er geen wasmachine? Moet je dit, zonder tussendoor te wassen, drie weken aan? Gadver. Naast dat het vies is, is het ook een herinnering dat zij degene is die Ferdy heeft vermoord. Maar als Liz gelijkt heeft, dan heeft iedereen straks een pak met bloedspetters. Nooit gedacht dat ik daar ooit naar zou uitkijken...