Antalya'ya geleli 2 gün olmuştu toplantılar işler bitmişti. Eve erken dönecektik çünkü bebeğim yapmaması gereken birşeyi yapmış ve ilk cezasını kazanmıştı.
Ben eşyaları toplarken İlay sessizce beni izliyordu. Biliyordu çünkü kızgın olduğumu.
Henüz bakire olduğu için öyle canını çok fazla yakacak bir ceza vermeyeceğimi düşünüyordu ama yanılıyordu. Anneciğini sinirlendirmiş ve bir cezayı hak etmişti.
Size ne yaptığını söylemedim dimi? Sabah mamasını yememişti. Ayağa kalkmamasını söylemiştim ayağa kalkmıştı. Izinsiz denize girme veya yanımdan ayrılma demiştim izin almadan denize girmişti.
Bunları yapması sorun değildi beni sinirlendiren şey dediklerimi önemsemeyip beni takmamasıydı.
Onu kendime doğru çevirip kızarmış gözlerine baktım hiçbir duygu ifade etmeyen gözlerimle.
"Bir daha yaparsan İlay daha ağır bir ceza veririm bilesin." Dedim sert sesimle.
Hızlı bir şekilde kafasını sallayıp "Yapmam bir daha anneciğim söz." Dedi ağlamaktan kısılmış sesiyle.
Bu şekilde ağlaması ve konuşması pişman olmamı sağlıyordu ama hak etmişti. Kucağıma alıp üst kata geçiş yaptım. İlayın odasına girip bez değiştirme masasına yatırdım. Kremi alıp yavaş yavaş kalçasına sürdüm.
Sürdükten sonra gözlerine bakıp "Cezan bu kadar değil. Ben isteyene kadar annecik sütü içmeyecek ve tv izlemeyeceksin." Dedim.
