Kalbin 7 Rengi

Pazar kahvaltısı

Yorgundum,kalkmak istemiyordum hiç yataktan sonsuza dek uyumak istiyordum.Ama imkansızdı tabi.Annem seslendi yatak odasından "Ecrin hadi kalk artık saat 10 oldu.Daha ne kadar uyumayı bekliyorsun!".Yastığımı kafamın üstüne kapattım sertçe.Ama olmuyor işte alarm gibi ötüyor başımda.Sonunda pes ettim ve kalktım.Zombi gibi yürüyordum.Annem tekrar bağırdı"Siz gençleri hiç anlamıyorum.Acaba yaşlanınca nasıl olucaksın!".Duymuyordum bile annemi mutsuzdum bugün nedenini ben bile bilmiyordum üstümde bir şey oturuyordu sanki.Annem sessizliğimi fark etmiş olacak ki yanıma geldi.Yatakta oturuyordum,gözlerim yarı açık yarı kapalı.Annem sarıldı bana ve beni omzuna yatırdı.Hala konuşmuyordum."Yoksa sana kızdım diye mi üzüldün?Ben senle takılıyorum bitanem."."Biliyorum anne" dedim içimden.Ama dışarı çıkmıyordu sesim.Annemin yüzü asıldı ama beni mutlu etmek istiyordu.Hemen ayağa kalktı."Aaa ne bu sessizlik içim bunaldı yahu hadi kalk baban da işte bir anne kız günü yapalım".Onu da bıkkınlığımla üzmek istemiyordum.Ama konuşamıyordum hala.Dudaklarımı oynatmaya üşeniyordum.Sadece başımı tamam dercesine salladım.O da hemen odasına gitti ve başladı süslenmeye.Ben hiiiç sevmezdim süslenmeyi hele de mutsuzken...Bir jean ve tişört.Hazırım dedim sesim kısık gibi.Sanki sesimi kaybetmiş gibi...Annem "ben de!!"dedi.İndik aşağıya telefonumu aldım ve çıktık.Araba da telefonuma baktım.200 küsür mesaj...Hiçbirini okumak istemiyordum direk kapadım."Çok güzel bir yer buldum pazar kahvaltısı için de ideal!!"dedi annem.Sahte bir gülümseme yaptım ve başımı geriye yasladım.İçim huzursuzdu neden? nedendi acaba?Gözlerimi açtığımda herkes kıpkırmızı ve simsiyahdı.Ambulanslar ve polis arabaları.Ne oluyor burda dedim ama beni duyan yoktu.Gözlerim kapanıyordu yavaş yavaş.Göz kapaklarım artık çok ağır geliyordu.Birden kapandı gözlerim ve sadece kaldık siyah ve ben...