Kalbin 7 Rengi

Siyah

Siyahtan sonra gözlerimi ilk açtığımda hastanedeydim.Hala şok halindeydim ve hiç bir şey hatırlamıyordum.Etrafa bakındım. Renksiz bir oda ve iç karartıcı klasik hastane eşyaları.Bunları gördükçe daha çok doktor olmak istiyorum.Benim hastanem rengarenk iç açıcı olurdu en azından.Eee bir de benim gibi bir doktor da orda olunca oh herşey dört dörtlük.Ben kendi kendime konuşurken odaya kel orta boylu sevimli bir adam geldi.Büyük ihtimalle doktorumdu."Durum iyi "demesi zaten bu hipotezimi doğrulamıştı."Bir kaç gün daha misafirimizsin bir sorun çıkmazsa evine gidebileceksin".Başımı onaylarcasına salladım.Kapıya yöneldi.Bilimcim daha yeni yeni kendini toparlıyordu.Birden kendime geldim ve "annem nasıl?" diyebildim.Doktor gülümsedi. "Merak etme durumu çokta kötü değil.".Kapıdan çıkmadan alaycı bir gülüş attı ve ortadan kayboldu. Durumu çokta kötü değil nasıl bir kelimeydi,yani annem kötüde onca sorun arasında iyi bile sayılır mıydı
?Ne demek istemişti acaba.Kafam da onca soru başımın etini yerken odaya elinde yemekle bir kadın girdi.Bu gerçekten iyi birine benziyordu.Sarı saçları upuzun,gözleri pasparlak ve masmaviydi.Bana "merhaba güzellik"dedi sesi yumuşak.Bende gülümseyerek merhaba dedim. Yemeğimi bıraktı ve gitti yavaş adımlarla.O kadar acıkmıştım ki birden kendimi yemeğin içinde buldum 10 dakikaya bitmişti zaten. Yemek bitince sıkılmaya başladım. Annemi merak etmemek elde değildi.Yavaşça yataktan kalktım. Aksiyon filminde gibi kapıya yöneldim.Sağa sola baktım ve ilerlemeye başladım.Tam adımımı attım atmasına ama Karşımda bir doktor belirdi.Uzun boylu kahverengi saçlı baya karizmatik bir adam.Babamı andırıyordu."hop hop hop nereye ufaklık"."Şey anneme bakacaktım da durumunu merak ettim.".Yüzü birden düştü. "sana nasıl söylesem bilmiyorum". Başımdan kaynar sular akmaya başlamıştı bile.Birden istemsizce dondum.Ve yine siyah ve ben...