Wanneer liefde vergeet.

Onverwacht gesprek

"Scott, het is jouw beurt om je passies met ons te delen." De woorden van de leraar klinken scherp door het klaslokaal. Scott kijkt op, en zijn ogen glijden vluchtig over de gezichten van zijn klasgenoten. Hij ziet hoe iedereen hem aankijkt, sommigen nieuwsgierig, anderen verveeld. Het is een moment van stilte, alsof de tijd even stil blijft staan. Dan staat hij langzaam op, loopt naar voren en begint te spreken.

Vanaf het eerste woord hangen we allemaal aan zijn lippen—maar ik misschien nog wel het meest. Er is iets in zijn stem, in de manier waarop hij praat over de dingen die hij leuk vindt, dat me raakt. Zijn interesses zijn verbazingwekkend herkenbaar; het zijn dezelfde dingen die mij fascineren, die ik in stilte koester.

Ik werp een blik op Jade, die naast me zit. Haar gezicht verraadt dat ze niet echt geïnteresseerd is in wat Scott te zeggen heeft. In plaats daarvan is ze druk bezig op haar telefoon, waarschijnlijk bezig met het regelen van tickets voor dat festival waar ze al weken over praat. Ik besluit mijn gedachten voor mezelf te houden. Dit is niet het moment om er met iemand over te praten, en al zeker niet met haar.

Scott eindigt zijn verhaal en ik zie een glimp van opluchting in zijn ogen. Hij heeft het goed gedaan, maar de aandacht van de klas lijkt af te dwalen. Een kort applaus volgt, meer uit beleefdheid dan uit oprechte waardering. Hij loopt terug naar zijn plek, en ik volg hem met mijn ogen. Robin, zijn beste vriend, geeft hem een schouderklopje en grijnst. "Heb je gezien hoe Alice naar je keek?" fluistert hij samenzweerderig.

Maar Scott lijkt Robin niet echt te horen. Zijn blik dwaalt alweer af naar zijn smartphone, alsof hij zich opnieuw wil verbergen in de wereld van berichten en sociale media. Twintig minuten later is de les voorbij, en iedereen haast zich naar buiten, op weg naar het station.

Jade en ik lopen samen richting het perron. Het is een routine die we al zo vaak hebben herhaald dat we niet eens meer hoeven te praten. We volgen gewoon het bekende pad, tussen de drukte van de uitstromende studenten. Wanneer we op het perron aankomen, zie ik Robin en Scott staan, hun rugzakken nonchalant over één schouder geslingerd. Ik weet dat Jade en Robin dezelfde trein nemen, maar toch verrast het me als ze ons richting hen stuurt. Voor ik het goed en wel besef, sta ik naast Scott, en begint er een ongemakkelijk, maar toch luchtig gesprek.

"De trein naar Watford rijdt vandaag niet. Gelieve de trein naar Londen te nemen en daar over te stappen," klinkt de omroeper. Zijn stem kaatst door het perron en brengt een lichte onrust teweeg onder de wachtenden.

En zo eindigen we met ons vieren in de trein naar Londen. De sfeer is ontspannen, maar er hangt ook iets onuitgesprokens in de lucht, een soort spanning die ik niet helemaal kan plaatsen. Helaas moeten Robin en Jade al een halte eerder uitstappen. Terwijl de deuren met een sissend geluid sluiten, blijf ik achter met Scott. Zijn aanwezigheid naast me voelt opeens veel intenser. Mijn blik dwaalt af naar zijn ogen, diepblauw en doordringend. "Herpak jezelf, Alice," denk ik bij mezelf. "Je kunt dit."

Voordat ik het weet, glipt de vraag eruit: "Hoelang maak je al muziek?" Hij is zo verdiept in zijn smartphone dat hij het niet lijkt te horen. Ik slik, twijfel even, en vraag dan iets luider: "HOELANG MAAK JE AL MUZIEK?"

Hij schrikt op, alsof ik hem uit een diepe droom heb gerukt. Zijn ogen zoeken de mijne, en ik zie hoe de vraag langzaam tot hem doordringt. Het is even stil, een paar lange seconden waarin het lijkt alsof de hele coupé op ons gericht is. "Zo lang als ik kan lopen," antwoordt hij uiteindelijk, zijn stem vlak. "Maar waarom wil je dat weten?"

Ik open mijn mond om te reageren, maar op dat moment komt de trein tot stilstand. Zonder iets te zeggen, staat Scott op, pakt zijn spullen en loopt de trein uit, terwijl de deuren achter hem dichtglijden. Verward blijf ik achter in de trein, met alleen de echo van zijn antwoord in mijn hoofd.