Wanneer liefde vergeet.

Straatmuzikanten

Hey Alice! Die stem die mijn naam uitspreekt is routine geworden, na elke lange schooldag. Hij kwam aanlopen met Robin, Jade is al een week afwezig want ze zit in quarantaine.

Vandaag is het de dag dat ik hem ga vertellen dat ik mee ga naar zijn huis om hem te horen spelen. Ik heb genoeg verleid en spelletjes gespeelt. Tijd voor het echte werk.

Maar in plaats van dat Scott naast mij op het perron gaat staan, staat hij nu te lachen en te fluisteren met Robin. Ik negeerde het want het gaat waarschijnlijk toch over jongens dingens.

Onze trein kwam aanrijden, maar Robin had net een sigaret opgestoken en bleef dus liever op de volgende wachten. Het was een drukke trein. Met net nog genoeg plaats voor Scott en mij.

Ik keek hem aan, en schraapte mijn keel: "Ik kom mee om je te horen spelen vandaag." Hij keek mij verrast aan, en zei met een lach: "Ik dacht dat je het al was vergeten."

Ik kreeg plots een spanningsrilling en een vlindertje dat begon te kriebelen.

Aan het station stond zijn auto, waar we samen in kropen en reden naar zijn huis. Hij nam mij mee naar zijn kamer, waar zijn gitaar stond en een microfoon.

Hij stond een beetje te schuifelen. En ik stond ongemakkelijk rond te staren. Alice uhm, zou je misschien mee willen zingen?, vroeg hij plots. Ik schrok, en keek hem aan met bange ogen.

Niet zo bang zijn, ik heb je al horen zingen op weg naar het station, zei hij. En ik keek geschrokken, kon iemand dat horen? Zijn stem trilde en hij ging op zijn bed zitten.

"Ik heb nog nooit voor iemand anders gespeelt dan mijn ouders. Ik vind het ook eng maar als we het samen doen, wordt het misschien voor ons beiden minder eng?, vroeg hij wanhopig."

Ik haalde diep adem en nam de microfoon in handen. Oké speel maar Impossible van Nothing But Thieves, grapte ik. Maar tot mijn verbazing begon hij het ook effectief te spelen.

In de tussentijd waren zijn ouders thuis gekomen. Plots stond zijn mama voor de deur te applaudisseren. Ik maakte beleefd zoals ik ben kennis met haar. En ze bleef maar complimenten geven over ons mini improvisatie gezellig concertje.

Plots zei Scott, misschien moeten we echt samen muziek gaan maken en brengen in de straten. En omdat het zo mooi klonk in mijn hoofd. Sprong ik in de lucht en schreeuwde ik bijna, JA!

Tijdens mijn sprong viel ik plots in zijn armen. Dat had ik niet gepland....