Wanneer liefde vergeet.

Staren, helpt

Ik was blijkbaar weer te lang stil gebleven. Want toen ik "Ja, vraag maar zei." Was hij met een glimlach naar zijn smartphone aan het kijken. Ik bleef hem dan maar aanstaren tot hij daarmee klaar was.

Het staren hielp. Zijn hoofd ging omhoog en zijn mooie blauwe ogen keken glinsterend naar mij. "Wat wou je vragen?", fluisterde ik, in de hoop dat niet heel de aula naar ons zou staren. Al deden ze dat toch al. Dat is blijkbaar een gevolg van naast de knapste jongen van de klas zitten.

"Heb je na school tijd? Ik heb een nieuw nummer geschreven en ik zou graag willen dat jij jouw mening daarover geef.", zei hij snel. Zo snel dat mijn hoofd er waarschijnlijk uitzag alsof hij Chinees sprak. Dus hij herhaalde het nog eens, maar trager. Zijn smartphone trilde en zijn aandacht was weer weg van mij.

Waarom kan ik nu nooit eens snel reageren op wat mensen zeggen? Dus keek ik hem weer aan, in de hoop dat hij klaar was voor mijn antwoord. Ik durfde namelijk zijn online gesprek niet te verstoren.

Ik hoorde toen iemand heel erg luid hoesten. Het leek niet op te houden. En toen besefte ik dat ik nog steeds in de aula zat. De docent bleef maar hoesten. En zei: "Het is oké geweest voor vandaag."

"Dit maakt mij dag goed!," hoor ik Robin roepen op de achtergrond. Het was onze enige les vandaag, dus het was wel best verlossend.
Ik draaide mij terug naar Scott, om hem te vertellen dat ik meekwam om zijn nieuw nummer te beoordelen maar hij was weg?

Ik stond recht en daar was de steek in mijn enkel weer. Robin zag dat wandelen moeilijk ging. "Alice, jij hebt hulp nodig!". En voor ik het wist tilde hij mij op. Zijn spieren wow! Nu snap ik waarom Jade zo gek op hem is. Hij is niet alleen lief en slim maar ook ijzersterk. Hij droeg mij helemaal tot voor het schoolgebouw.

"Vanaf hier zal je alleen verder moeten. Jade en ik gaan nog iets eten in het stad. We zijn 1 maand samen en dat moeten we vieren."
Oh, dat was ik helemaal vergeten. "Gefeliciteerd!" "Dankje, Alice", en ze liepen weg.

Ik draaide mij om en wou wandelen maar mijn ogen werden aangetrokken door een kussend koppel aan de overkant. Ik probeerde met mijn ogen in te zoomen en toen zag ik het. Scott en zijn "date". Waarom vroeg hij om met hem mee naar huis te gaan als hij toch met haar ging afspreken? Komaan Alice, dacht ik in mezelf. Je moet een trein halen, dus verman jezelf.

Met mijn pijnlijke enkel hinkelde ik naar het perron waar ik net op tijd aankwam. Ik wou de trein instappen maar mijn voet kreeg geen grip. De trapjes waren glad en ik hoorde een mannelijke stem mijn naam roepen. Ik schrok, en wou mijn hoofd omdraaien. "Hou de deur tegen voor mij!", riep de stem.

Maar voor ik kon zien wie het was ik viel naar achter. Maar de landing was zachter dan ik had gedacht. Scott zijn vertrouwde stem fluisterde "Dit noem ik een spectaculaire manier van de trein tegen houden."