Wanneer liefde vergeet.

Muziek magneten

Hij liet mij los en we gingen over elkaar zitten. Het was muisstil in de trein. Ik keek naar buiten en hij naar zijn smartphone. Kan die trein niet wat sneller rijden denk ik. Ik kan zijn smile niet meer zien, het feit dat hij... Niet zo jaloers zijn Alice, hij is gelukkig is dat niet het enige dat telt? Het stemmetje in mijn hoofd blijft verder praten.

Ik ben er bijna, ik sta recht. Nog steeds geen reactie, ooit verandert hij nog in een smartphone. Ik zet een stap vooruit maar het lijkt alsof ik ergens blijf achter haken. Ik kijk opzij en zie dat Scott naar mij kijkt. "Niet weg gaan Alice, ik wil echt dat je mijn nieuw nummer hoort. Ik breng je daarna wel naar huis."

Kan je dat niet aan jouw "date" vragen, floep ik er uit. Hij kijkt verbaasd en knikt nee. De trein stopt en ik voel dat mijn enkel echt heel zwak is en val om, terug in mijn stoel. Hij zuchtte opgelucht, en nam mijn been vast. "Mag ik eens naar jouw enkel kijken?" Dat is een rare vraag, aangezien je mijn been al vast hebt, antwoordde ik.

"Het ziet echt dik Alice, als het morgen niet beter is moet je naar de dokter." Zucht, hij is zo lief als hij niet afgeleid is. Hij straalt rust uit en dat heb ik nodig. Scott ondersteunde mij op weg naar zijn auto en kocht een Starbucks voor mij. Al had ik wel 100 keer gezegd dat dat echt niet nodig was, maar hij stond erop.

Zijn huis, een plaats die vorige keer nog zo onbekend was maar nu. Nu weet ik al wat er gaat komen. Zou zijn vriendin hier ook al zijn geweest? "Psst, Alice je staat weer te dromen. Kom je nog mee naar binnen? Of moet ik je dragen." Blijkbaar was ik weer niet snel genoeg, want voor ik het wist tilde hij mij van de grond en liet hij mij vallen in zijn zetel.

Oké, zei hij zenuwachtig. Ik ga mijn gitaar halen en of nee jij komt mee. En voor ik nog maar iets kon beslissen zat ik in zijn rug en lande ik in zijn bed. "Ik ga eerst even ijs halen voor je enkel", zei hij snel. Eenmaal terug winde hij het ijs rond mijn enkel.

Hij stond recht en haalde een verfrommelt papiertje uit zijn zak. Wacht eens, dat papiertje ken ik! Het is mijn handschrift. Hoe komt hij daar aan? Voor ik er iets over kon zeggen, pakte hij zijn gitaar. En begon een melodie te spelen. Ik keek hem blijkbaar iets te hard aan want: "Alice, ik krijg stress als je zo naar mij kijkt. Kun je je misschien omdraaien?", vroeg Scott zacht.

Ik deed wat hij vroeg en hij begon opnieuw. En plots begon hij te zingen, het mooiste geluid dat ik ooit al hoorde. Ik herken de tekst, het is de tekst van op het papier. Het klinkt zo mooi zo puur. Ik kon mezelf niet meer tegenhouden en draaide mij om. Mijn enkel voelde verdoofd, de pijn was verdwenen. Ik waggelde naar hem toe, luisterde nog één keer hoe hij het zong en deed mee.

Er hing iets in de lucht. Scott die mijn tekst zingt. Hoe hij er aankomt is nog een raadsel. Maar hij heeft er een perfecte melodie onder geplakt. Wij twee, in zijn kamer samen, zingen. Het voelde juist. De micro stond tussen ons beiden en de tekst op het papier kwam bijna tot een einde.

Onze hoofden waren zo dicht bij elkaar, het leken wel magneten door muziek naar elkaar getrokken. Ik deed mijn ogen dicht om te genieten van het moment. En toen voelde ik zijn warmte heel dicht, zijn lippen kwamen dichter bij.

"Scott!", een vrouwelijke stem weerklinkt in de gang. Hij schrikt en kijkt verward naar mij. Ik kijk naar hem en zie hoe hij trillend zijn gitaar terug in het statief zet. "Scott!", weerklinkt het nog een keer maar deze keer lijkt de stem dichterbij.