THE BLUDD THR∅NE (Ολοκληρωμένη)

👑 6. THE DEATH H∅UND 👑

Ντέκλαν

Πόσο καιρό υποτίθεται ότι κάποιος σαν και μένα μπορεί να επιβιώσει χωρίς ένα ζεστό και πρόθυμο θηλυκό;

Εδώ και μέρες ταξιδεύω με ένα από τα spacycles στο άγριο κρύο και στο χιόνι και η μηχανή ζορίζεται. Μετά από το πέρασμα τόσων ημερών που για μένα φάνταζαν κόλαση, χωρίς μια γυναικεία παρουσία, συνεχίζω και δε βλέπω θηλυκό ούτε γι' αστείο.

Στις στάσεις που έχω κάνει στο ταξίδι μου, το μόνο που συναντούσα σ' αυτά τα ξεχασμένα από θεούς και δαίμονες μέρη, ήταν μονάχα αγριανθρώπους. Βαρέθηκα να βλέπω, να μυρίζω άσχημους, άξεστους γορίλες. Πεθύμησα τη γυναικεία παρουσία, τόσο, που ακόμα κι αν συναντήσω μια άσχημη, φοβάμαι ότι θα μου τρέχουν τα σάλια. Πεθύμησα τη μυρωδιά των μαλλιών τους, τη γεύση του δέρματος και του νέκταρ τους, να χάνομαι στην απόλαυση του κορμιού τους...

Δεν ήθελα να αντικρίσω άλλον θυμωμένο, κακάσχημο άντρα που να βρωμάει, να γρυλίζει και να τρώει σα γουρούνι.

Τουλάχιστον έφτασα στο Κάστρο του Ντάρκεν Χουντ. Καιρός να χρησιμοποιήσω τα χαρίσματά μου. Μετά από αυτή την κόλαση, το μόνο που με κάνει να θέλω να πετύχω στην αποστολή μου, είναι το δώρο που θα με περιμένει και ξέρω ότι η Ντέλανυ πάντα τηρεί τις υποσχέσεις της.

Έσιαξα τα ρούχα μου και πλησίασα την πύλη του κάστρου. Θα έβαζα τα δυνατά μου ώστε να πείσω τον Ντέθρον και το γιο του, τον Ντεθχάουντ, ο οποίος ελπίζω μονάχα να μη με κυνηγήσει και μου ξεσκίσει τις σάρκες όπως έχω ακούσει τις φήμες να λένε. Είναι εκείνος που χάρισε τόσες νίκες στον Ντέθρον και τους άγριους πολεμιστές του Ντάρκεν Χουντ.

Γι' αυτό θα βάλω τα δυνατά μου. Εφόσον έχω το χάρισμα του λόγου, ελπίζω να έχει έστω τη διάθεση να με ακούσει. Το ήλπιζα για Αρχηγό ενός Κάστρου, αν και είχα αμφιβολίες, λαμβάνοντας υπόψιν τον άγριο κι αιμοδιψή χαρακτήρα του.

Η Ντέλανυ όμως καθώς έφευγα, μου είπε ότι ενώ εκείνη έκανε απλά την πρόταση στον Ντέθρον κι εκείνος της έκλεισε τις πόρτες της επικοινωνίας σαν αγροίκος που είναι, αργότερα ο ίδιος ήταν που την ειδοποίησε και ζήτησε να έρθει για διαπραγματεύσεις πάνω στο ζήτημα της συμμαχίας μας.

Αυτό μου έδινε λίγη ανακούφιση που πήγαινα σ' αυτούς τους άγριους, κατόπιν δική τους, τελευταία έκκληση. Γιατί αν πήγαινα έτσι, στο στόμα του λύκου μη καλοδεχούμενος, θα έβρισκα μια δικαιολογία να πω στην αδερφή μου, του τύπου: "χάλασε το όχημά μου, χάθηκα στο δρόμο, ή δεν είχα ενέργεια να συνεχίσω επειδή δεν έβρισκα καμία γυναίκα..." Σίγουρα θα με πίστευε πάντως με την τελευταία δικαιολογία...