Unicode
ကျွန်တော် ရာပြည့်ကို နားမလည်စွာနဲ့ပဲ ငေးကြည့်
နေမိတော့သည်။ ကျွန်တော့်ရင်ထဲတွင် ရာပြည့်ကို
မေးခွန်းပေါင်းများစွာ မေးချင်ပေမယ့် မမေးနိုင်ခဲ့ပါ။
"ဝန်သု့...ဒီနေ့ ငါလုပ်စရာလေးရှိလို့
မင်းကျောင်းဆင်းရင် မင်းတယောက်တည်းပဲ
ပြန်လိုက်တော့နော်"
"ဟမ်... ငါတယောက်တည်းပြန်ရမှာလား
မင်းပဲ မင်းကို စောင့်နေဆို"
"အင်း...ရုတ်တရက်ကြီး လုပ်စရာလေးပေါ်လာလို့
sorry"
ရာပြည့် ထူးဆန်နေသည်မှာ အတိုင်းတာတခု
ထက်ကျော်လွန်၍ပင်ဖြစ်သည်။ စိတ်မပါလက်မပါနှင့် ပြောနေသော ရာပြည့်၏ မျက်နှာထားမှာ ကျွန်တော့်ကို အရူံးသမားတယောက်လိုဖြစ်စေသည်။ တခါမှ ကတိမဖျက်ဖူးသော ရာပြည့်ဟာ ကျွန်တော် ဘယ်တော့မှ မမေ့
နိုင်တဲ့ နေ့လို့သတ်မှတ်ထားတဲ့ ဒီနေ့မှာပဲ သူပေးထားသော ကတိကို လက်လွတ်စပယ်ဖျက်သွားသည်မှာ အလွန်ခံရခက်ပေသည်။
"ရာပြည့် ...ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ"
"မင်းသိဖို့မလိုပါဘူး"
"ဘာလို့လဲ...ငါမင်းနဲ့ အတူတူလိုက်ခဲ့မယ်လေ"
"မင်းလိုက်လို့မရဘူး"
"ဘာလို့ လိုက်လို့မရတာလဲ။ အရင်ကလဲ ငါတို့
အတူတူသွားနေကြတာပဲကို။ ဘာလို့ ဒီနေ့မှ လိုက်လို့
မရတာလဲ။ ဘာလဲ မင်းတခုခုဖြစ်နေတာမလား။
ငါ့ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲပြောလိုက်ပါ။"
"ဘာကိစ္စမှမရှိဘူး။
ပြီးတော့ အခုအခြေအနေက အရင်လိုမဟုတ်တော့ဘူး။အဲ့ဒါလေးပဲ လောလောဆယ် မင်းသိထားရင်ရပြီ။"
"ရာပြည့် မင်းဘာတွေပြောနေတာလဲ။
ဘာလို့ အရင်လိုမဟုတ်ရမှာလဲ။"
