Κρητικό Πάθος.

Κεφάλαιο 6.🍃

Pov Λυδίας.
Ξύπνησα το επόμενο πρωί κατά τις 8. Έχω σήμερα το ραντεβού με τον Αποστολακη για να μιλήσουμε για δουλειά, είμαι σχεδόν σίγουρη ότι η άκρη μου με τον Francesco βοήθησε πολύ σε αυτή τη κίνηση. Τέλος πάντων, αφού ετοιμάστηκα κατέβηκα στη κουζίνα αρπάζοντας ένα μικρό κουλούρι και κοίταξα το Μάρκο.

Μ:πάμε;

Γ:καθίστε καλε δεν φάγατε τίποτα. Τσάμπα τα ετοίμασα εγώ αυτά; Και για που το βάλατε πρωί πρωί μαζί; Ρώτησε με περιέργεια ενώ το ματι μου εποιασε το παππού μου να κρατάει το κεφάλι του.

Π:βρε φιλιω έχεις χαζέψει; Χθες δεν είπε ο Στέφανος να περάσει η κοπελιά μας από εκεί για δουλειά;

Γ:αχ ναι καλε. Να σου πω ένα μυαλό χειμώνα καλοκαίρι άνθρωπος είμαι, ξεχνιέμαι.

Π:αρχές Αλτσχάιμερ λέγεται..παραδέξου το. Είπε και εισέπραξε ως απάντηση ένα άγριο βλέμμα από τη γιαγια. Ετοιμαστείτε έρχεται πόλεμος...

Λ:εεε..επειδή όπως το βλέπω εγώ θα σφαχτείτε ο άμαχος πληθυσμός φεύγει. Δήλωσα και φύγαμε πριν εκραγεί το ηφαίστειο φιλιω.

Μ:λοιπόν θα πάμε με δυο αυτοκίνητα μπας και μάθεις και τον δρόμο έτσι;

Λ:ναι κανένα πρόβλημα. Ειπα και μπήκε ο καθένας στο όχημα του.

Το οινοποιειο μπορω να πω ήταν αρκετά κοντά από το σπίτι πάλι καλά. Αφού παρκαραμε βγήκαμε από τα αυτοκίνητα μας και κοίταξα για λίγο το χώρο αλλά η φωνή του Μάρκου δεν με άφησε να περιεργαστώ αρκετά το τοπίο.

Μ:έλα πάμε, να ξέρεις δεν του αρεσει καθόλου να αργεί το προσωπικό. Είπε και άρχισε να προχωρά προς το εσωτερικό του κτιρίου.

Τον ακολουθούσα μέχρι που σταμάτησε έξω από μια πόρτα. Χτύπησε και μπήκαμε στο γραφείο του. Ηταν αρκετά μεγάλο το γραφείο του, κυριαρχούσε πολύ το μαύρο στοιχειο καθώς τα περισσότερα έπιπλα ήταν μαύρα. Βέβαια είχε αρκετά όμορφους πίνακες μέσα πράγμα που έκαναν ακόμη πιο ευχάριστο το χώρο. Μπορω να πω ότι έχει ωραιο γούστο,αν το διακόσμησε αυτός.

Στ:Καλημερα. Είπε κοιτάζοντας με.

Λ/Μ:καλημερα.

Στ:Μάρκο θα πας στην αποθήκη να δεις πως πάνε τα πράγματα;

Μ:έφυγα. Είπε και χάθηκε από τα μάτια μας κατευθείαν. Τουλάχιστον εδώ μέσα υπάρχει πειθαρχία και δεν είναι μπάτε σκύλοι αλέστε.

Στ:καθήστε δεσποινίς Σταματάκη. Είπε δείχνοντας μου την μαύρη καρέκλα απέναντι από το τεράστιο γραφείο του. Αφού κάθισα άρχισε να μου εξιστορεί την ιστορία του οινοποιείου καθώς και την δραστηριότητας της εντός και εκτός Κρήτης.