96 part 2

2 0 0
                                        

Zero's

I snap back to reality thenceforth wiped my tears and stand back on my feet at lumabas ng office room ni kuya Pau.

" Ro, yung kamay mo- " I didn't care what tita Agatha worriedly said nung masalubong niyo ako sa pintuan  papalabas. Ang tanging alam ko lang ay makarating agad sa hospital at sa taong pahinga ko.

I unmindful walk towards my car and started the engine right away.

Hindi ko alam pano ako nakarating ng matiwasay sa ospital while thinking how loathy I did to my home-Hiraya. Bakit hindi ko siya inisip nung sa oras na halos sumuko ako? 

Right after I got out of the car, I hurriedly went inside the building habang may mga nurse na humahabol sa akin.

" Sir you are bleeding- " I fastened my pace neglecting their words.

" Tumutulo yung dugo mo sir! You need to treat you wounds. " Ani ng isa pang nurse pero derederecho parin ako sa pag lakad pa elevator and pressed the button kung saan naka room si Vivre.

Ang tanging gusto ko lang ngayon ay makita siya. Gulong gulo parin ako sa nangyari ngayong araw pero siya nalang yung pag-asang pinanghahawakan ko. Yung pahinga ko, yung rason kung bakit ako lumalaban. 

Nawala man sina mom and dad, I still have him.

I open the door and flung widely ng makita ko siyang namumutlang natutulog habang nakayakap sa unan niya.

" I'm sorry.. I'm sorry I'm sorry " paulit ulit na bulong ko ng lapitan ko siya.

" Nak, kanina ka pa hinihintay niyan- Zero yung kamay mo! " Hindi ko na nagawang tignan si tita mama as I didn't hesitate to walk toward my sanctuary.

Selfish na kung maging selfish but all I need was his hug and him himself.

" I am sorry to have kept you waiting love.. " His eyes open and looked at me worriedly.

He quickly sat up as I dug my face on his shoulder and rested my forearms hugging him.

A tear tickled my cheeks once more, I am now at my sanctuary. Safe and sound. My head feels light but in a good way, I was at ease.


Vivre's 

Nakatulog ako kakaintay sa kaniya, I guess he'll be okay since nagkaka-ayos na sila ng lola niya.

I was in my dream lang ng marinig ko yung boses ni mama,

" Nak, kanina ka pa hinihintay niyan- Zero yung kamay mo! "

My senses awaken, naramdaman ko na yung presensya niya.

The moment I opened my eyes, he was here apologizing and sneak his face unto my shoulder.

I look at him worriedly sick dahil sa mapupungay niyang mata at namumulang ilong.

He cried...

All of a sudden, I notice warm moisture damp on my back from his hand.

I saw my white blanket getting stained by blood.


" Zero.. you are bleeding. " I force him to let go of the hug and quickly look at his hands.

It was bruised and painfully injured.

" Anong nangyari?! Masakit ba?  " I notice mama wasn't there, baka nag tawag na ng nurse kasi nakita niya yung sugat ni Zero.

Umiling lang siya and decided to hug me again but this time he gave a peck on my forehead.

" Zero.. "

" Shh.. I need this. "
He was pertaining he needed the hug.

" Inatake lang si grandma..
"

Pero bakit? Bakit iba yung sinasabi ng mukha mo at ng sugat mo sa kamay?

Why does it look like he punched something heavily to release the emotion he was holding unto?

" Zero tell me what's wrong? Anong nangyari? Bakit ganyan? " 

" Don't ask me that. Worry for yourself. Okay lang ako, ikaw ang inaalala ko. I will tell you sooner pag okay na si Grandma. " 

" Wala akong alam sa mga nangyayari sayo, ro. "
Nag aalala ako na sa unting panahon ko, hindi ko alam yung ibang problema na nilalaban niya.

" Sasabihin ko sa'yo soon. Hindi pa sa ngayon, Love. I'm sorry... " 

" Zero ilang araw nalang oh- "

" Ilalaban pa natin to diba? Bakit kung mag salita ka parang hanggang dun nalang? "


Hindi ko na maibuka yung bibig ko sa huling bitaw niya ng mga salita.

" May dapat lang akong gawin kaya hindi ko pa masabi sayo. If ever na mag decide ako ng para sa atin? Susundin mo? Sasamahan mo ako? "

" Anong sasamahan Zero? "


" Basta.. naniniwala ka naman sa akin diba? "

" Zero- "

" Diba? Assure me na sa oras na gumawa ako paraan para sa ating dalawa... sasamahan mo ako. "

" I trust you, Liy. "


His eyes soften from there on his shoulder drop.

" I'm sorry for forcing you but I need you to trust me Vi. I want you to live longer.. " 

Gusto ko pa din Zero pero sabi ng panahon at oras, hindi na.

Sinasaktan lang natin yung sarili natin. Masasaktan lang kita..

" Ito po. " Rinig kong pasok ni mama turo kay Zero at kasama na ata ang nurse na mag gagamot.

" Get treated muna, Liy. " 

We parted as he was sat on the sofa getting treat.

Tweet zero's hand.


111 SIDEREAL DAYSWhere stories live. Discover now