De verloren ziel van het meer.

Het onweer.

Het was een super toffe week geweest. We waren mooi gebruind maar vandaag zou dat niet kunnen. Buiten was het redelijk bewolkt maar het regende niet. Dus gingen we nog wat naar buiten om onze spullen op te ruimen. Alles was net opgeruimd of het begon al te regenen. 'Wel ik ga niet de hele middag hier binnen zitten.' zei Ellie. 'Ik denk dat niemand van ons dat wil.' zei Liam. 'Zullen we naar de stad gaan?' stelde ik voor. Iedereen was het ermee eens en we stapten in de auto. De straten waren verlaten wat normaal was. Ik herinnerde me nog een paar zomers geleden dat er in een stad kortbij een winkelcentrum was. We liepen wat rond en er was ook een podium waar een paar onbekende artiesten kwamen optreden. De middag was snel om en we gingen terug naar de stad om boodschappen te gaan doen. Al het eten en de drank was bijna op. Ik kon bijna niets zien door de regen, Ellie hielp me. Door de regen zag het meer er best wel eng uit. Net zoals een slechte horror film. Maar op dit moment was het hier ook net zo. 'Zullen we wat tv gaan kijken?' stelde Tom voor. Dat was een goed idee. Liam zette de tv aan maar er was geen beeld. 'Misschien zit er een kabeltje los?' zei ik terwijl ik alles nakeek. Niets te zien. Ik haalde mijn schouders op. 'Boven staan nog wat gezelschapsspellen. Ik zal ze even gaan halen.' zei ik dan maar. Eigenlijk was het best wel fijn om eens te doen. We waren de hele tijd aan het lachen. Plots verschrokken we ons. Er was een harde donderslag en een vaas viel. Hoe was dat mogelijk? De kast was niet scheef of niks. Toen was het donker. De elektriciteit was uitgevallen. Op gevoel liep ik naar de garage. Iedereen volgde me. Maar de elektriciteit wou maar niet werken. In de eetkamer lagen nog wat kaarsen die we aanmaakten. We moesten er wel zuinig mee zijn, morgen zouden we pas nieuwe kunnen halen. Het begon hard te waaien en een van de schilderijen schommelde heen en weer. De gloed van de kaarsen en de bliksem gaf het een akelige sfeer. Binnen begon het koud te worden door alle regen. Ellie nam een lucifer en maakte de haard aan. Buiten werd het onweer erger en het begon harder te regenen. Van alles in het huis begon te wiebelen en te verschuiven. Ik keek naar buiten en zag een schaduw en begon te schreeuwen. Een seconde later was het alweer weg. Dit was alles behalve normaal. Toen ik weer kalm was klopte iemand op de deur en schrok ik weer. Liam en Tom deden de deur open. Het was een oude man, die helemaal nat was door de regen. We lieten hem binnen en gaven hem wat te drinken. De man was zeer vriendelijk en vroeg of wij problemen hadden met de elektriciteit of dat er rare dingen gebeurde hier. 'Kennen jullie het verhaal van de verloren ziel van het meer?' vroeg hij. We schudden van nee maar we wouden het graag horen. Hij vertelde dat er een aantal jaar geleden een meisje genaamd Kate hier op vakantie was. Op een dag ging ze in het meer zwemmen maar kwam niet terug. Duikers vonden een paar dagen later haar lichaam op de bodem van het meer. In haar kamer had ze een briefje gelegd waarop stond dat ze haar armbandje kwijt was en dat haar ieder moment iets ergs kon overkomen. Het armbandje beschermde haar tegen ongeluk. De geest van haar zou niet rusten tot het armbandje was teruggevonden. Ze waren het gaan zoeken maar hadden het niet gevonden. Wauw, dat was vreemd. 'Hoe weten we of dat wel waar is?' vroeg Ellie. 'Het meisje was mijn kleindochter. Ik heb haar het armbandje zelf gegeven.' zei hij verdrietig. 'O, het spijt me.' zei Ellie. 'Is niets. Ik zou het zelf gaan zoeken maar ik ben te oud en kan niet meer goed lopen.' zei hij. 'Wij kunnen het wel gaan zoeken.' zei Tom. 'Ja klinkt tof.' zeiden Liam en ik. 'Dat zou aardig zijn. Maar jij meisje moet het armbandje aandoen. Je bent speciaal.' zei de oude man wijzend naar mij. 'Oké maar dan gaat er toch niets vreemds met mij gebeuren, toch?' vroeg ik een beetje bang. 'Natuurlijk niet meisje. Het zal je beschermen.' met die woorden liep de man weg.