Hani derler ya birini gördüğünde onun hayatına değer katacağını anlarsın.Bu cümle hep saçma gelmiştir bana.Ama ben onu gördüğüm günü hatırlıyorum da defalarca yanıldığımı fark ediyorum.İnsan birini görünce onun kendisine yaşatacağı şeyleri hissedebilirmiş.Ben bunu onu tanıdıktan sonra öğrendim.
Gelelim o güzel güne.Her şeyin normal olduğu ve sıradan bir gün yaşamaktaydım onu görene kadar.Çocukluğumdan beri tanıdığım bir insandı kendisi seneler sonra ilk karşılaşmamızdı o gün.Ve ben onu gördüğümde hissetmiştim bir şeylerin normal olmayacağını ve onun hayatımda büyük bir yer kaplayacağını.Saçma gelebilir dediğim çünkü banada öyle geliyordu bunları yaşamadan önce ama fark ettim ki insan bazı şeyleri yaşamadan anlayamıyor.
Benimkisi başlarda platonik sonlarda ise karşılık bulan ama her şey için geç kalınmış gerçek bir hikaye sadece.
Üzerinden iki sene geçmesine rağmen hala hafızamda o gün.Ortak bir tanıdığımızın askere gidişi için toplanmıştık ben onun varlığından habersiz gitmiştim oraya.Kapıdan çıktım ve onunla karşılaştım bir anlığına göz göze geldik hafif bir tebessüm etti ve her şeyi istemeyerekte olsa başlatmış bulundu.Bütün gün onu izledim desem yalan olmaz sanırım gerçi çok utangaç bir insanımdır bana baktığı an bakışlarımı çevirmem bir olurdu.Hiç konuşmasakta beni büyüsü altına almıştı bir kere kaçışım yoktu.İstemesem de gözlerim onu arıyor bulamadığında da merakla etrafı tarar olmuştu.İlginçti ilk defa başıma gelen bir şeydi ve ben çok tecrübesizdim.Sonuçta hiç erkek arkadaşı olmayan,on altı yaşında ve aklı başına daha gelememiş bir kızdım o zamanlar.Şimdi çok büyüdüğümü söyleyemem ama çok şey öğrendiğimi söyleyebilirim.Ve bana çok şeyi öğretenin o olduğunu da söyleyebilirim.
Her ne kadar onunla konuşma fırsatım olmasa da annesi ile konuşmuştum.Şansın böylesi ki kadın yanıma oturmuştu.Sıcakkanlı ve hep sevdiğim biriydi o yüzden muhabbet ederken hiç çekinmemiştim bana sorduğu sorulara düzgün cevaplar verebilmiştim.Biz konuşurken yanımıza geldi annesine bir şeyler söyledi tabi ben o geldiği için bütün algılarımı kapatmış ve başka yerlere bakmaya başlamıştım.Sonra yürümeye başladı bir anda durdu ve bana baktı sonra bakışlarını annesine çevirip "Merak etme anne."dedi.O ses tonunu hafızamın en özel bölümüne kazımayı denedim fakat yapamadım.
İşte o malum günün ardından hem benim hem onun hayatında büyük farklılıklar var olmaya başladı ve bizim hikayemiz işte o malum günde can buldu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Seçilmemiş
RomanceBir insanı her şeye rağmen sevmeye devam edebilir misiniz? Onun bütün hatalarına göz yumarak,başkaları için kanayan yaralarına bakarak,defalarca gidişine rağmen bekleyerek sevebilir misiniz birini? Ben sevdim.Canımı yakacağını bile bile,kurduğum cüm...
