Seçilmemiş

Varla Yok Arası

Birine geç kaldığınızı anladığınız vakit bu acının tarif edilmesi imkansızlaşır.Ben ona geç kalmıştım.
Yapmaktan korktuğunuz şeyler aylar yıllar sonra pişmanlığınız olmaktan öteye gidemez.
"O benim delice tutkum iyileşmeyecek yaram." O benim eksik parçam,o benim kavuşamadığım,o benim on yedi yaşım.Unutur insan zamanla bilirim hiç bir acı baki değil.Çok acısa da canın yıllar sonra gülümsemeyle hatırlarsın belki bu zamanları.
Hayat acımasız,hayat adaletsiz,hayat anlaşılmaz.Zaman en büyük ilaç,zaman tek çare bazen ve benim en çok zamana ihtiyacım var.Bir daha böyle hissetmeyeceğim belki de bir daha bu kadar canımı acıtmayacak onu hatırlamak.Ama şimdiler de katlanılması zor bir durum onu hatırlamak.
Ve ben ilk defa susmanın haklı olduğunu anladım.Konuşmak hiç bir şeyi değiştirmiyorsa susmak en güzelidir dedim.Susuyorum anlatamadığım için,tarif edemediğim için ve hiçbir şeyin değişmeyeceğini bildiğim için susuyorum.Kabulleniyorum her ne kadar kabullenmek zor olsada zoruma gitsede mecburum.
Tek kanadı kırılmış kuş gibi hissediyorum.Gökyüzünü özlüyorum ama uçamayacağımı biliyorum bir daha oralarda dolaşamayacağımı biliyorum ama bir zamanlar oraların yuvam olduğunu da biliyorum.Yuvamdan vazgeçmek zorundayım.
O benim sığınağımdı,o benim en kısa zamanda en çok şeyi paylaştığımdı o benim hevesim,umudum,sevmeyi öğrenişimdi.O benim imtihanımdı.
Ne demişler sonuçta "imkansızsa aşk olur" ben onun sayesinde aşkı tattım.O öğretti bana sevmeyi,umut etmeyi,sabırla beklemeyi.
Kalbime gömdüm diyemem ama eninde sonunda oraya gömüleceğini tahmin ediyorum.Onu unutmayı düşünmek bile canımı acıtırken onu unutucam biliyorum. Zamanla her şey geçer farkındayım ama şu an şunları yaşıyorsam hakkını vererek yaşamalıyım ne bi eksik ne bi fazlam olmalı acıdan yana.Çok şey kattı bana beni ben yaptı sonuçta.
İki sene koskoca iki sene.Tamam kabul iki sene boyunca her gün onu düşündüm diyemem ama her zaman aklımın bi köşesinde varlığını korudu.Sanki onun orada bir tahtı vardı ve kimseler sarsamadı onun tahtını benden başka.Bende istediğimden değil zorunda olduğumdan sarsmak zorundayım o tahtı.Mecburum.Ondan nefret etmeliyim yine onun sözünü dinlemeliyim onu geçmişte bırakıp önüme bakmalıyım.
Ardımdan binlerce kez keşke demesi bir şeyi değiştirmiyorsa benim hala onu seviyor olmam da bir şeyi değiştirmez sonuçta.

Kavuşamayan iki insan olduk.Bir zamanla bırak onunla bu halde olmayı onunla yan yana gelmek bile bi hayaldi benim için.Yani hayat inanılmaz.
Pişman değilim onu sevmekten çünkü ben onu hatasıyla,kusuruyla,yaralarıyla sevdim.Onu o olduğu için,bana hissettirdikleri şeyler için ona minnettar olarak sevdim.Onun en büyük şansı olacağımı bilemezdim ama onun bana çok şey kattacağını hissetmiştim.Tenime değen teniyle alev aldığımı hissettim,yanındayken yaşadığımı hissettim.İnsanın bu dünya da yaşayacağı en güzel şeyin sevmek olduğunu öğrendim,kabullendim.Sevmek gerek her şeye rağmen herkesi sevmek gerek.Ve birinin sadece varlığıyla bile mutlu olmayı öğrenmek gerek.Hayat kısa içinden gelenleri,hislerini söylemek gerek.Yaşamayı bilmek ve şu çirkin dünyada yer aldığının farkında olmak gerek.
Her insana kendi derdi çok gelir büyük gelir.Benim derdim büyük değil diğer insanların yaşadığına göre belki de.Ama bende o kendi derdinde boğulan belki de bencil olan o insanlardanım.Yine de şükrediyorum bu derdide yaşadığım için ya sevmeyi öğrenmeseydim ya kalbinin yerini unutmuş o robotlaşmış insanlar kervanına katılsaydım? Çok şükür yaşadığım acının bile bana kattığı çok şey var.İsyan yok umut var!
Gülümsemek zorundayım belki de sırf o dedi diye kendime iyi bakmalıyım.Defteri kapatmalı ama en özel rafımda saklamalıyım.Var olmalı yaşamı kaçırmamalıyım.İyi ki geçtin hayatımdan sol yanım iyi ki yaşattın bana seni sevmenin tarifsizliğini.
"Ben seni çok sevdim.Beni unut,bunu unutma!"