Bumaba ako sa Vios na ipinarada ko sa tabing kalsada malapit sa gate. Isinuot ko ang face shield bilang pagtugon sa panawagan ng gobyerno, bago tuluyang makapanhik sa loob ng sementeryo.
I walked confidently wearing sun glass.
It's been a very long time the last time I came here. Where extremely emotional my relative faces you were traces of sorrows, dolors and tears.
I got the attention of the crowd while walking wearing white v-neck t-shirt with my black leather jacket, maong pants and boots.
Dumaan ako dalawang security guard at kinuhanan ako ng temperatura at pinaglista sa nakatalagang listahan.
I easily listed my name, age and contact number for contact tracing if there's something happen.
"Kleevon Keeno Lagunzard, 21!" marahan kong pagkakabasa sa aking isipan matapos pasadahan ng tingin ang pangalang nakalista.
I walked toward the grave destination.
Pinasadahan ko ng tingin ang lugar. Walang pinagbago ang desinyo ng lugar. Ang mataas na bundok ay nananatiling nakatindig sa likuran ng libingan. Ang hangin ay nananatiling sariwa. Ang kapayapaan ay napreserba at ang ugong ng hangin na siyang tanging nagsisilbing musika kapag nakalayo ka na sa entrance gate. Kung mayroon man na nabago, iyon ay ang mga nadagdag na puntod at iba-ibang kulay nito.
I stopped and looked at the grayish marble tombstone in front of me with sadness.
I sighed.
Halatang walang bumibisita sa puntod na aking sadya. It's obvious on high weeds creeping on tombstone.
I dusted the stone tablet using my bare fingers.
Inilabas ko ang kandilang pula at pusporo na siyang gagamitin ko. Agad ko itong sinindihan at pinatakan ng bahagya ang lapida upang magsilbing angkla.
"Kleevon Keeno Lagunzard..
Born: January 13, 1968
Died: April 01, 1991"
My sight blurred because tears filled my eyes and easily flow down my cheeks after I read my name engraved on the old marble tombstone.
Having this new body, being reincarnated is nontaxably. There's a time that you'll remember your old memories with your past life. It's really acromyodous especially the wound isn't heal yet and I don't know if it will heal at the end of the day.
As of now, I'll aggressive to learn how to accept my past, I'll aggressive to learn how to treasure my present and I'll aggressive to hope for my future.
BINABASA MO ANG
Mga Dagling Pinanday sa Isip
Short StoryAng mga dagling tampok ay masusing hinabi sa pamamagitan ng malikot na pag-iisip na tumatalakay sa iba't-ibang isyu sa lilim ng lipunan. Naisulat ang koleksyong ito sa panahon ng kwarantina. Kung may pagkakatulad man sa totoong pangyayari, pangalan...
