Ostatnia wola 13.

5. Otchłań zła

5. Otchłań zła

Pierwszy dom który przyszło nam odwiedzić był dom... Niezniszczalnego. Wiem. Absurdalne, ale nie mogliśmy niczego wykluczyć.
Na miejscu przyjęła nas sama Zoe, bo Nicholasa akurat nie było. Wyjechał w interesach. Na moją prośbę czy możemy z Lucasem zwiedzić jej piękny pałacyk, Zoe cała rozpłynęła się. Oczywiście mogliśmy, a co ważne wampirzyca nie wyczuła podstępu.
Sprawdzając kolejne pomieszczenia czułam się jak złodziej. Nic nie pomagało. Nawet świadomość, że robimy to w słusznej sprawie.
Bardzo szybko okazało się, że ani biblioteka, ani gabinet nie pasują do mojego obrazu. Nie muszę dodawać, że poczułam ulgę. Nawet nie chciałam myśleć co by było gdyby...
>><<
Byłam zmęczona. Był już późny wieczór, a my wracaliśmy do Nest. Dziś udało się nam odwiedzić tylko trzy domy. Odległości były znaczne, a my najwięcej czasu marnowaliśmy na podróż. Marco z niechęcią stwierdził, że potrzebny nam dokładniejszy plan i na pewno nie ma sensu po każdym dniu wracać do twierdzy.
Zaraz po wylądowaniu mężczyźni udali się do gabinetu, a my z Elizabeth zostałyśmy odesłane do pokoi. Miałyśmy być wypoczęte. W końcu składałyśmy "wizyty towarzyskie".
Lucas przyszedł do mnie dopiero nad samym ranem. Po nim też już było widać zmęczenie.
-Odpoczęłaś?- mruknął, z rozkoszą tuląc twarz w moje piersi.
-Ja tak, ale ty nie.- szepnęłam, przebiegając palcami po napiętych mięśniach ramion.
-Właśnie odpoczywam.- wymruczał z lubością przeciągając językiem po mojej skórze.- Muszę iść wziąć prysznic i spakować parę rzeczy na przebranie. Ty też spakuj się. Nie wrócimy do Nest dopóki nie sprawdzimy całej listy.
-O której startujemy?- zapytałam.
-Za godzinę.
-To zmykaj. Nie zdążysz przygotować się.
-Zdążę, zdążę.- roześmiał się szelmowsko, wślizgując pod kołdrę.- Najpierw przyjemność, a potem obowiązek!

Na szczęście udało się nam nie spóźnić. Prawie. Wszyscy już siedzieli w helikopterze, ale widząc nasze szczęśliwe miny Elizabeth tylko uśmiechnęła się ze zrozumieniem.
-Co jest naszym pierwszym celem?- zapytałam siadając koło wampirzycy.
-Richard Jonson.- odpowiedź Elizabeth była pełna smutku.- Brat Elli.
Popatrzyłam na nią ze współczuciem. Nie dość, że to jej mąż zaginął to jeszcze musiała podejrzewać wszystkich swoich przyjaciół.
Richard oczywiście przyjął nas z wielką życzliwością. On też wiedział, że Hamer zaginął, ale tym razem Elizabeth bez wahania powiedziała mu w jakim celu tu jesteśmy. Wampir popatrzył na mnie z ciekawością, po czym bez słowa poprowadził do gabinetu i biblioteki.
-Nie gniewaj się na mnie Richardzie,- smutny głos wampirzycy dosłownie krajał serca.- musieliśmy sprawdzić.
-Popatrz na mnie Liz.- słowa wampira były pełne zrozumienia.- Najważniejsze to odnaleźć Hamera. Tylko to się liczy.

Dziś też udało się nam odwiedzić tylko trzy posiadłości. Jutro czekało nas więcej pracy. Aż pięć domów.
W hotelu bez słów padliśmy na łóżko. Kochaliśmy się długo, namiętnie, nie szczędząc czułości. Byleby tylko zapomnieć o tym co nas otaczało, dręczyło.
Poszukiwania były okropne, a czym dłużej trwały, tym większe ogarniały nas rezygnacja i zmęczenie.
W ósmym dniu poszukiwań omal nie spaliłam całej akcji. Byliśmy właśnie we dworze Nathana Shelleya, a ja na widok jego biblioteki nie opanowałam jęku.
-Boże, jak tu pięknie!- krzyknęłam, próbując entuzjazmem zamaskować moją wpadkę. Gospodarz owszem złapał się na to, ale Lucas aż przygarbił się.
On wiedział co było przyczyną mojego zachowania. Poznałam to pomieszczenie. I nie mylił się.
Poznałam, ale nie była to biblioteka z obrazów Robsona, tylko Hamera.
Dopiero w helikopterze wyjaśniłam mu moją "pomyłkę". Byłam na siebie zła, ale on na mnie nie.
-Jesteś bardzo zmęczona.- powiedział z czułością, po czym dodał zdecydowanie.- Na dziś koniec. Lecimy do miasta. Wszyscy musimy odpocząć, albo zaczniemy popełniać błędy.
Nikt nie miał nic przeciw. Każdemu należała się chwila wytchnienia.
>><<
Po dwóch tygodniach sprawdziliśmy całe 50 posiadłości. Wszystkie znaczące coś w Stanach rodziny i nic. Zupełnie nic!!! Miałam ochotę wyć z bezsilności.
-A Kanada?- zapytał Marco.- Jest tam kilka bogatych rodzin. U nich Hamer też bywał.
W końcu stanęło na tym, że najbliższe dwie noce i dzień spędzimy w hotelu, a drugiego dnia rano polecimy do Kanady. Na pierwszy rzut miały iść domy Nortona i Bentalla, potem po kolei Simpsona, Pasteura i Greenwooda, a na koniec Granda, Pollocka i Moora. To było wszystko.
-Straciłaś nadzieję?
Pytanie Lucasa nie należało do tych przyjemnych.
Właśnie leżeliśmy w hotelowym pokoju upojeni miłością, ale nadal pełni niepokoju.
-Co będzie jak nie znajdziemy tego pomieszczenia?- nie udało mi się ukryć drżenia głosu. Wiedziałam, że jeżeli tak się stanie to będzie to moja wina. Może nie dokładnie przeszukiwaliśmy z Lucasem domy?
-Wymyślimy coś nowego i nadal będziemy szukać.
Zamknęłam oczy. W głosie Lucasa zabrzmiała niezachwiana pewność. On nie poddawał się.
-Jak poznałeś Hamera?
-Piętnaście lat temu.- westchnął, ale wyraźnie uśmiechnął się.- Pracowałem jako mikrobiolog w jednej z klinik Hamera. W ówczesnym czasie opracowywaliśmy sposób neutralizacji groźnego wirusa.
Czy mi się wydawało, czy głos Lucasa nieznacznie zadrżał? Uważnie popatrzyłam na ukochanego, ale leżał z zamkniętymi oczami, z beznamiętną twarzą.
-Coś wtedy poszło nie tak.- mówił dalej prawie beztrosko, ale ja wiedziałam, że to tylko pozory.- Wirus wdał się w niekontrolowaną reakcję. Gaz sprzężył się, a następnie eksplodował. Prawie nic nie pamiętam z tego co później nastąpiło. Z opowiadań wiem, że Hamer kazał wpuścić się do laboratorium. Próbował mnie ratować. Nie udało się.
-Nie chciałeś nadal zajmować się nauką?- zainteresowałam się, ale nie sposób było nie zwrócić uwagi na różnicę w tym czym wcześniej się zajmował, a obecnie.
-Tracąc życie, straciłem i zapał do tego.- odpowiedź Lucasa była ironiczna, ale spojrzenie purpurowych oczu nie. On nie chciał być wampirem.
-A ja cieszę się, że przemieniłeś mnie.- powiedziałam z przekonaniem, z miłością gładząc jego usta.
-Cieszy cię bycie trupem?
-Przestań.- jego pytanie sprawiło mi przykrość.- Mówisz zupełnie jak Nataniel.
-I obaj mamy rację.
-Czy dla was życie to tylko bijące serce?- zaoponowałam.- Przecież kochamy, śmiejemy się, płaczemy, cierpimy... czy to nie jest życie?
Tym razem nie zdobył się na odpowiedź.