Love Under the Crescent Moon

Chapter 9

Galing ako sa trabaho at medyo na gabihan na akong umuwi dahil may nangyari kasi sa construction kanina, a crane was outbalanced and fell, merong mga damages at mga tao ko na sugatan dahil sa nangyari kaya naging busy ako at nag overtime pa. I already told my mom that I would come home late so that she'll have a peace of mind at hindi na sya mag-alala.

I was driving near the seaside when a silhouette captured my eyes. Kaya naman ipinark ko ang motor ko para tingnan kung sino yon. Maliwanag kasi ang gabing ito dahil sa dami ng mga bituwin sa langit.

I was curious who that person is sitting by the sea. Kaya lumapit ako sa kanya. Nakapikit ang mga mata nya kaya hindi nya ako nakita.

But when she did opened her eyes, tears flowed down and it was painful to see such beauty in tears.

Naramdaman nya ata na may tao sa paligid nya kaya unti-unti syang lumingon sakin. When she did, that's when I realized, It's her.

It's Crescent. Kaagad bumilis ang pintig ng puso ko ng makita ko ang kanyang magandang mukha. That soothing feeling everytime she's around is back. Pero alam ko ang kapalit sa aking nararamdaman. I've already learned my lesson. Love I will not fall on your snares. Not again, not anymore.

But love has a different plan for them.

"F-Feb?" She whispered my name. Oh how long has it been since I heard that voice calling my name, a decade?

But no, please heart don't fail me, gusto mo bang masaktan ulit?

Kaya lumakad ako palayo sa kanya. But when she said this.

"F-Feb..... P-please stay wag mo akong iiwan." Sabi nya habang humihikbi. Argghh I just can't ignore her. Why can't I ignore her? Bakit ang rupok ko pagdating sa kanya, even after a decade.

"Okay.... I'll stay for a bit." Napabuntong hininga nalang ako. Oh great you won again heart. Fudge you.

Lumingon ako sa kanya at tiningnan ang mga mata nya. Kahit madilim ay makikita parin ang sakit, pagdurusa, at pagod. What the heck happened to her? Bakit sya nandito at mag-isa lang sya? Nasaan ang boyfriend nya?

Umupo ako sa tabi nya. Not to close though mga 2 meters ata. Social distancing muna ako kasi parang may kuryenteng dumadaloy sa buong katawan ko pag malapit ako sa kanya. I don't like it.

Ni walang isa ang nagsalita sa amin. Mas tahimik pa ata ito sa sementeryo. Ano ba ang gusto nya at ayaw nya akong umalis?

Kaya naman I used all my strength to make out some words.

"If you won't talk, then I'll leave." There I said it. Kasi kung ayaw nyang magsalita aalis ako. Pero ilang minuto na ang lumipas ayaw nya parin mag salita. Kaya tumayo ako at akmang aalis ng hinawakan nya ang kamay ko at parang milyon-milyong boltahe ng kuryente ang dumaloy sa kung saan nya ako hinawakan pero pinipilit kong pinatigas ang aking mukha para hindi nya makita na naaapektohan ako.

Napabuntong hininga nalang ako.

"Sabi ko pag hindi ka nagsalita, aalis ako. Pero lumipas ang ilang minuto at hindi ka nagsalita kaya aalis na ak-" She cut off my word with her chuckle.

"Hindi ka parin nagbago no? Ayaw mo pa rin ang pinahihintay." Sabi nya.

"You got it wrong. After you left I learned a lot, including waiting. Kaya wag mong sabihin yan as if kilala mo pa ako. The Febrylle you knew 10 years ago is now a different version" Kinalas ko ang aking braso at tuluyan ng umalis, iniwan ko sya sa dalampasigan at walang lingon-lingon umalis.

I know that was harsh, leaving a woman in the seaside all alone. But who cares?

Nang makarating sa bahay ay kaagad akong pumasok sa kwarto, dumapa sa kama at di na nag bihis. I'm too tired dinagdagan pa ng babaeng yon. Di nag tagal ay nilamon na ako mg antok at kaagad na naka tulog.