bu sefer yalanıma kaldırıyorum kadehimi | xiaoven

ve düşmek dahi korkutmuyor artık.

"Özür dilerim."

Sevgilimin kısık sesi doluyor kulaklarıma, rüyada olup olmadığımı anlayamıyorum çünkü çok uzaktan geliyor. Nefeslerini duyuyorum, bedenimin üzerinde kollarını hissedebiliyorum, saçlarımı okşayan ellerinin soğukluğu enseme düşüyor bile. Lakin her şey gerçekleşmesi imkansız bir oyun gibi, var olamayacak kadar mükemmel, bir o kadar acı verici, öylesine akıl almaz. Sevgilim gelmiş olamaz diyorum kendime, gelmesi için bir nedeni yok, diyorum sonra. "Gitmene izin vermemeliydim, özür dilerim." Sesi korku dolu gibi, korkulacak neyin olduğunu anlamaya çalışıyorum. Her şey gözümde bir çığ gibi büyüyor, başıma saplanan ağrı ise cabası. Bacaklarımın titremeye başladığını hissettiğimde kendimi ayakta durmak için zorlamıyorum, o ise düşmeme izin vermiyor bir türlü.

"Neden geldin?" Sanki gelmesini istememişim, gecelerce ağlamamamışım, sanki hemen unutmuşum gibi sesim, öyle ki başta benim olup olmadığından şüphe ediyorum, olması gerekenin bu olduğunu defalarca kez kendime söylesem de içimde bir yerde bir şeyler çok acıyor, her şeyi boş vermeli ve onu kabul etmeliymişim gibi hissediyorum, kalbim bana bunu söylüyor en azından ancak onu dinlememeyi öğreneli epey olmuş.

"Çünkü sensiz yaşayamıyorum." O anda bir şeyi fark ediyorum ki o da ikimizin arasında öylesine bir şeyden birkaç kat daha ağır bir ilişkinin oluşu. Her nerede veya her kimle olursak olalım yine sonunda birbirimize dönüyoruz ve aşk ile sınırlı kalan bir şey değil bu. Sadece birbirimize aidiz, öyle hissediyoruz, öyle biliyoruz, birlikte olmadığımızda yaşayamıyoruz bile. Tüm bunların sevgilim için de aynı olduğunu o an fark ediyorum işte.

"İnan ki gecelerce bekledim
Belki gelirsin diye, gözlerim kapıda
Geceler boyu öldüm sevgilim
Tekrar tekrar, yokluğunda.

Geliyorsun,
Geliyor ve özür diliyorsun benden
Sözlerin acı, gözyaşların ağrı
Ve ben yine dayanamıyorum, kalamıyorum uzakta."

Boynuma dudaklarını bastırdığını hissettiğim anda sesim kesiliyor, ikimiz de susuyor ve öylece bekliyoruz orada. Konuşmamıza gerek yok, biliyoruz ve cevaplar ortada, ikimiz de yaşayamıyoruz birbirimizden uzakta.

Benim sevgilim yine en sonunda bana geliyor ve gitmiyor da bir daha, ellerinde özür dileyen çiçeklerle gelmiyor, özür dilemiyor benden ve sadece ne kadar sevdiğini fısıldıyor kulağıma.

Bense affediyorum, yapabileceğim başka bir şey kalmamış, eline düşmüşüm çoktan, her şeyi kaybettiğim noktayı görmüşüm ve düşmek de korkutmuyor artık.

Sevgilim öyle söylüyor; seninleyken düşmek korkutmuyor artık.