"အူတတ်ပေါက်တာ.......ခွဲရမယ်"
"ရှင်.?"
နှစ်ယောက်လုံးစီမှ အာမေဍိတ်သံပြိုင်တူထွက်လာလေသည်။
"ဆရာမရေ အပေါ်ထပ်မှာ ဒေါက်တာခိုင့် ကိုသွားခေါ်လာခဲ့ အရေးကြီးလို့ခွဲစိတ်ခန်းကိုလိုက်လာခဲ့ပါလို့ သွားပြောချည်။"
"မေမီငါကြောက်တယ် ငါဗိုက္မခွဲရဲဘူး"
"စိတ်အေးအေးထားနော် ငါနင့်အနားမှာရှိတယ် ခဏလေးဘဲသည်းခံလိုက်ပါဟယ်"
ကျွန်မဒီလိုပြောပေးတော့ 'ကို့' မျက်နှာမှာကြောက်ရိပ်လေးအနည်းငယ်လျော့သွားဟန်ရှိသည်။
................
'ကို' ခွဲစိတ်ခန်းထဲဝင်သွားတော့ ကျွန်မ အပြင်မှာဘဲရပ်စောင့်ကျန်ခဲ့ရတယ်။ခွဲစိတ်တာအဆင်ပြေဖို့ ရသမျှဘုရားစာတွေကိုတတွတ်တွတ်ရွတ်နေရင်းလက်ထဲမှာကိုင်ထားတဲ့ဖုန်းကိုမြင်ပြီး 'ကို့'
အမေနဲ့အဖေကိုဖုန်းဆက်ဖို့သတိရသွားတယ်။
ဖုန်းcontactsထဲကိုဝင်ပြီး မှတ်ထားတဲ့ ကို့အမေရဲ့ဖုန်းနံပါတ်ကိုရှာကာ ခေါ်လိုက်လေသည်။
ဒူ......ဒူ......
ဖုန်းကဝင်သည့်တိုင်အောင်ချက်ချင်းမကိုင်ပေ။
နောက်တခေါ်က်ထပ်ခေါ်မှ....
ဟယ်လို....
"ဟယ်လို အန်တီခင် သမီးပါ"
"ပြောလေ သမီး"
"ဟို......"
ကျွန်မဘယ်လိုပြောရပါ့မလဲ 'ကို' သာကျွန်မနဲ့
လိုက္မလာဘူးဆိုရင်ခုလိုဖြစ်လောက္မှာမဟုတ်ဘူး။အန်တီတို့ကိုအားနာမိတာအမှန်ပါ။
"ပြောလေ သမီးရဲ့"
"ကို အူတတ်ပေါက်လို့ ဆေးရုံရောက်နေတယ် အန်တီခင်"
"ဘယ်လို သမီး အခု ဘယ်ဆေးရုံမှာလဲ အန်တီတို့ ခုလာခဲ့မယ် "
မိခင်တစ်ယောက်က သူရဲ့သားသမီးကိုဘယ်လောက်တောင်ချစ်ခင်သလဲဆိုတာ အန်တီခင့်ရဲ့အပြောအဆိုကိုနားထောင်တာနဲ့တင် ကျွန်မသိနိုင်ပါတယ်။
"ဟုတ်ကဲ့*.......*ဆေးရုံမှာပါအန်တီ"
"ဟုတ်ပြီ ဟုတ်ပြီ ခုလာပြီနော်"
...........
မိနစ်အနည်းငယ်ကြာတော့.......
"သမီးမေမီ"
"အန်တီခင်"
"ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲကွယ် အခုရော သမီးလေးကဘယ်မှာလဲ"
YOU ARE READING
ကိုယ့်ဘဝရဲ့တစ်ဉီးတည်းသော(you are my only one)
Romance"အချစ်"အတွက် တစ်ခါလောက်ဘဲဖြစ်ဖြစ် မိုက်ရူးရဲဆန်ကြည့်ချင်တယ် ..............
