deja vu

2

KABANATA 2

I was lying on the bed lifeless. Hindi gumagana ang buong sistema ko. Even my mind stops from functioning. Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Tila ba ay nahahati ito sa dalawa. That my hearts believes he's alive, but my mind says otherwise.

Tama ba ang nakikita ko? Si Marcus ba talaga iyon? But he is already gone. I even saw him slowly closing his eyes. He died because of leukaemia. Kita sa dalawang mata ko na sumuko na siya.

Bakit pilit pa rin pinilit ng sarili kong siya iyong nakita ko? Ang hirap naman nito! I hate this! I hate myself!

Napahilamos ako sa mukha dahil stress na stess na ako. Madaling araw na at hindi pa rin ako makatulog. Pagkatapos kasi namin ni Kiera na makisali sa bonfire ay umakyat agad ako sa taas. I felt like I was in a marathon. Pagod na pagod ako. Gustong mahiga at matulog... Pero ngayong nasa kama na ako ay hindi na ako inaantok, ni pagod na nararamdaman ko kanina ay nawala na. Hindi ko na talaga naiintidihan kung ano ang nangyayari sa akin. There is something in me that wants to go where I found him.

Should I go? Wala naman yatang mawawala kung pulunta ako roon, diba? I just want to check if I was right. Hindi na 'tin alam na namamalik-mata lang pala ako. Nanaginip.

Wala pandadalawang isip akong tumayo. I was now wearing pajama. Hindi na ako nag atubiling magbihis pa. I was eager. So much.

When I got out from the building, the cold of the wind envelops me. Napatayo ang aking balahibo dahil sa aking nararamdaman.

I hugged myself while walking on the sand. Madilim na ngunit marami namang ilaw sa bawat lugar ng isla na ito kaya hindi alintana sa akin ang gabi. I can clearly see the sand. Ni pag apak ko nang bubog ay makikita ko.

Hindi pa rin tumigil ang party. Sa katunayan nga ay mas lalong dumami ang tao. They were dancing wildly. Para bang wala nang bukas.

Dumeretso ako sa counter upang hanapin ang lalaki. Agad kong nilikot ang aking mata nang makarating ako roon. Hindi ko siya mahanap. Agad akong umikot at tumingin sa nagsasayawan. Baka nandoon na siya. I also brought a cash para makabayad ako sa nainom ko kanina.

Ilang minuto akong naglibot sa nagsasayawan. I even got bumped by someone. Hindi ko sila pinansin kahit na narinig ko ang pag reklamo nila o paghingi ng tawad. I was so focused on finding him. I was so, so eager.

Nalibot ko na lahat ng pasikot at hindi ko pa rin siya nakita. There is something in me that got sank. Nakakapanghinayang at hindi ko ito nakita. Maybe, it was my imagination. Siguro dahil nagsisimula na akong makalimutan si Marcus. That I slowly started to accept that he was already gone. Akin man siya, pero ko mahawakan. Alam ko mang mahal niya ako, pero ko na maramdaman. All I have from him was our memory. The memory that will last and stay. It will never be forgotten. I didn't even dare to.

Puno ng pagkadismaya ang buong kong sistema, umalis ako roon at naglakad nalang sa buong isla. Total ay hindi naman ako makatulog dahil aa nakita ko kanina. Is it right to say that I can't sleep of what I saw? Parang mali naman siguro. Hindi ko naman iyon talaga nakita. Nag-i imahinasyon lamang ako. Pilit na pinapaasa ang sarili.

Saan ba magandang puntahan dito? Gosh. Unang gabi ko pa lang dito sa isla'ng 'to sawing na sawi na ako. Akala ko ba ay makaka-move on ako rito. Hindi pala.

Sa di kalayuan, kita ko mula rito ang nag-iilaw na board walk. Parang may kung ano sa akin nagpapahila sa akin na dalhin ako roon. It was so beautiful from where I was standing. Ano pa kaya pag nakalapit na ako roon, diba? I bet, masaganda roon.

Siguro, maganda roon na magpalipas ng antok. O siguro doon na lamang ako matutulog. Silly.

Tumakbo ako imbes na maglakad. Gustong gusto ko nang makapunta roon. Ever since I was child, I really do love beach. Sobrang sarap talaga maligo. Noon kasi ay lagi kaming nagbabakasyon kahit saan. My mother will always open up that topic every time we were in the dinner. Lalo na pag kinukukit ko si mommy na magplano sa bakasyon. Kahit pa pasukan ay nagtatanong na ako sa kanya kung kailan kami magbabakasyon.