The test

3

Ik durf me niet om te draaien maar gelukkig gaat het geweer weg, vlug draai ik me om en kijk in Ferry zijn geschrokken ogen. 'Ik uhm. Was nieuwschierig.' Zeg ik spijtig en ik voel kippenvel opkomen; als Ferry boos op me wordt heb ik niks, helmaal niks! Gelukkig verschijnt er een grijns op Ferry zijn gezicht, hij steekt een hand uit en helpt me omhoog. 'Dankje.' Glimlach ik terwijl ik het kastje sluit. 'Oh, mag ik deze uittesten? Ik heb altijd al willen boogschieten!' Even verwacht ik een woede uitspatting, Ferry zijn gezicht vertrekt naar serieus en alweer kan ik niks van hem aflezen. 'Tuurlijk, zolang je het maar ongezien doet.' Antwoord hij terwijl hij zijn schouders ophaalt, hoe makkelijk is hij.. 'Waarom gaan we reizen als je hier een wapenmijn hebt?' Vraag ik terwijl ik de spullen op het stoffige kookeiland leg. 'Dit is echt niet de enige.'

'Shit.' Scheld ik zachtjes, ik loop naar de boom en trek mijn pijl eruit. Boos loop ik weer terug en span de boog, ik schiet...Mis. Opnieuw loop ik vloekend naar de pijl en ga weer terug naar mijn plek. 'Ik zal je helpen.' Hoor ik zacht achter me, doordat ik hoor dat het Ferry is draai ik me niet om, straks sla ik hem nog perongeluk met de boog. 'Zet je benen iets meer uit elkaar en ga rechtop staan.' Commandeert hij me. Ik doe wat Ferry zegt en voel zijn handen op de mijne, rustig spant hij met onze handen de boog aan en gaat iets dichter tegen me aanstaan. Duizenden gevoelens gieren door mijn lichaam, het voelt... Raar. Ik ken Ferry nog maar net, het hoort niet fijn te voelen. 'Doe je dit ook met alle nieuwe?' Vraag ik zacht terwijl ik mijn gezicht iets omdraai om hem aan te kijken. 'Nee.' Zegt hij zacht terug. Hij kucht even en herpakt zichzelf. 'Concentratie.' Plots laat hij het koord los en de pijl zit in het midden van het met tomaat geverfde plakje boom, ongeloofwaardig draai ik me om en kijk Ferry aan. 'Zelfs met een lomp iemand voor je schiet je nog raak.' Glimlach ik en snel pak ik de pijl. 'Tjah, oefenen.' Zegt hij terwijl hij zijn schouders ophaalt. Net als ik weer in de houding sta voel ik handen op mijn heup, wat is dit? Mijn voeten gaan van de grond en voordat ik ook maar iets kan zeggen lig ik over iemand zijn schouders. Ik word naar binnen getild en zie nog net vliegtuigen boven me langs vliegen, zachtjes word ik weer op de grond gezet. 'Waarom deed je dat?' Vraag ik aardig paniekerig. 'Oh, ze mogen ons niet zien, dan kan er een inval komen.' Antwoord Ferry rustig. 'Je kon me toch ook gewoon naar binnen trekken?' Ga ik verder. 'Oh, een beetje actie is niet slecht voor je.' Oh, oke, ik zal nooit wat van Ferry begrijpen.

Het is al wat later op de dag en we zijn aan het eten, Ferry heeft niks meer gezegd over dat van vanochtend dus laat ik maar meteen ter zake komen. 'Waarom zouden ze een inval doen? We zijn toch niet zo dichtbij de grens?' Vraag ik en neem een slok water. 'Isis, ik ben hier al 3 jaar! Ik ben slim en sterk genoeg om hier te overleven, zodra ze spoor van me vinden ben ik er geweest.' Even is het stil, wat moet ik hierop reageren? 'O.' Besluit ik maar te zeggen, ik weet dat er nu een ongemakkelijke stilte gaat komen maar tjah, beter dan iets verkeerds zeggen. 'Maartjah, gelukkig ben je zo licht als een veertje.' Glimlacht hij. Ik glimlach terug en sta op. 'Ik ga even.' Zal ik het gewoon zeggen of komt dat idioot over? 'Niks doen.' Besluit ik eerlijk te zeggen. Sloom loop ik naar de dichtstbijzijnde kamer en laat me op het bed vallen, ik voel me gewoon helemaal kapot! Die plotse veranderingen, heftige veranderingen... Lenig weet ik me onder het dekbed te nestelen en ik sluit mijn ogen, weg, weg van alle ellende.

'Kom, niks doen is over!' Langzaam open ik mijn ogen en zie een mega vrolijke Ferry door mijn kamer heen springen. 'We gaan reizen, je hebt nu genoeg slaap gehad om 3 dagen achterelkaar te kunnen lopen.' Ik ga rechtop zitten en rek me uit. 'Ik kan nog niet met wapens omgaan.' Zucht ik en Ferry ploft naast me. 'Als je onder druk staat lukt het je wel, het zit in je.' Zegt hij en hij gaat met zijn hoofd op mijn schoot liggen, het is vreemd, we kennen elkaar pas een dag. 'Je beschermt me dan toch wel he?' Vraag ik lachend, geen idee of ik het meen, ik ben een bange avonturier. 'Weet je de betekenis van Fernando niet?' Vraagt hij, Ferry kijk me aan alsof ik dom ben en eigenlijk voel me nu verplicht om het te weten. Ik kijk hem vragend aan maar krijg geen reactie, hij staat op en houdt de deur voor me open. 'Je koffer is nogsteeds ingepakt, we kunnen meteen vertrekken.' Met tegenzin ga ik door de deur, pak mijn koffer en loop naar buiten. Ferry komt aanlopen met een grote rugzak en een soort vuilniszak formaat tas iets. 'Is dat niet loodzwaar met al dat hout?' Vraag ik en al snel heb ik daar spijt van; Ferry begint te lachen. 'We reizen 3 dagen, komen 2 dagen terug en dat proces herhaalt zich steeds. Ik heb nog niet eens een kilo aan hout bij me.' Ferry is echt een vreemde vogel, maartjah, hij is al 3 jaar hier en heeft heel veel mensen zien overlijden, hij mag wel een beetje getikt zijn. 'O.' Zeg ik zacht en rustig beginnen we aan de, voor mij, lange tocht.