The test

4

Spijtig genoeg leg ik mijn koffer neer, ik haal er een broek, shirt en wat ondergoed uit. 'Hier, ik wist dat een koffer mee rollen onhandig was, stop een paar spullen in de rugzak.' Zegt Ferry en hij overhandigt mij een rugzak die hij voor de zekerheid had meegenomen. 'Dankje.' Zeg ik en stop mijn spullen in de rugzak. 'Let's go!' Roept Ferry vrolijk en hij begint te lopen. Vlug sta ik op, doe de rugzak om en ren naar Ferry toe. 'Eigenlijk is er nu helemaal geen doel, we lopen gewoon.' Zeg ik terwijl ik wat zweet van mijn voorhoofd veeg, de zon schijnt recht op mijn gezicht en zonder zonnebrand is dit echt een hel... 'Er is heus wel een doel, daar zal je later achter komen.' Zegt Ferry kalm. In een stilte lopen we verder, het is een prachtig! Doordat de natuur gewoon zijn gang heeft kunnen gaan is bijna alles groen, het geeft me een vredevol gevoel, dat heb ik eigenlijk nog nooit gevoeld. 'Zachtjes.' Fluistert Ferry en hij wijst naar een paar soldaten een stukje verderop. Muisstil kruipen we achter een gevallen boom, mijn hart gaat steeds sneller kloppen. 'Blijf hier.' Fluister Ferry en hij kruipt naar een andere boom dichterbij de soldaten. Uit angst durf ik niet te bewegen, ik besluit mijn hoofd een stukje om te draaien zodat ik teminste Ferry goed kan zien. Voorzichtig haalt hij de pijl&boog uit zijn rugzak en spant de boog aan, hij moet opschieten als hij optijd wil zijn! Ferry schiet, vanaf dat punt zie ik alles vertraagd.

1 soldaat valt neer, de andere soldaat verschuilt zich en probeert Ferry neer te schieten. Ferry is zo danig met de soldaat bezig dat hij niet merkt dat ik in mijn nek word vast gepakken, schreeuwen lukt niet, ik ben compleet verlamd. Mijn wang begin te branden en het voelt alsof er regendruppels op mijn schouder vallen, ik weet dat het bloed is, ik weet dat er een stukje van mijn wang is afgesneden, maar ik weet niet of Ferry me optijd zal opmerken. De soldaat die me vast heeft draait me om en pakt me bij mijn keel, zijn vinger drukt zacht op mijn luchtpijp, iets harder, nog harder....

Het wordt zwart voor mijn ogen en mijn lichaam belandt op de grond, ik voel bloedspetters in mijn gezicht komen, niet mijn bloedspetters. Er volgen een paar knallen, meer bloedspetters en meer gekreun. 'Isis.' Hoor ik Ferry paniekerig zeggen, het lukt me niet om mijn ogen te openen of woorden uit mijn mond te krijgen. Kort beweeg ik mijn wijsvinger en blijf liggen. 'De soldaten zijn uitgeschakeld, ga rustig slapen, ik blijf wakker om je te beschermen.' Zegt Ferry lief tegen me. Eigenlijk moet hij niet wakker blijven, ik durf te wedden dat hij ook gewond is, maar wat kan ik er tegen doen?
-

'Dit gaat even prikken.' Zegt Ferry terwijl hij zijn hand met zalf op mijn wang legt. Sinds ik wakker ben zorgt Ferry geweldig voor me! Zelf heeft hij alleen wat sneeën en schaafwonden, gelukkig voor mij is mijn ademhaling alweer normaal en mijn wang is gewoon een kwestie van genezen. Ik bal mijn handen en knijp er hard in, de zalf prikt pijnlijk. 'Het prikken duurt maar even, hierna krijg je een pijnstiller en gaan we verder.' Zegt Ferry afzijdig. Verder? Nee dankje... Ik kreun zacht en hoort alle geluiden steeds zachter worden, wakker blijven.. Wakker blijven.........

-

'Dat werd tijd, ik begon me al zorgen te maken.' Zegt Ferry met een kleine glimlach. 'Tjah, van slapen genees je sneller.' Zeg ik suffig. Rustig ga ik rechtop zitten en pak het bordje met bonen die naast me staat. 'Ik ga nu slapen, red je het om wakker te blijven?' Zegt Ferry terwijl hij mij een kleine vork overhandigt. 'Ja hoor, pak je rust.' Zeg ik zacht terug. Ferry nestelt zich tegen een boom, hij ziet eruit als iemand die snel kan slapen, ik ben benieuwd. Suf prik ik mijn vork in een boon, ik heb nog nooit bonen gegeten... Voorzichtig bijt ik de helft van de boon eraf en kauw er rustig op, ieuwl. Snel spuug ik het uit en kijk om me heen, is er niet iets anders te eten? Ik sta op en pak Ferry zijn rugzak, zachtjes doe ik de rits open en kijk wat erin zit. Aha. Pijl&boog! Snel pak ik de pijl&boog en stop hem in mijn eigen rugzak, ook pak ik een aansteker; Ferry heeft er toch 2. Ik sluit zijn rugzak en sta op, zal ik dit echt doen? Hij heeft me sinds ik hier ben super goed beschermt, laat ik hem achter op het moment dat ik hem moet beschermen? Ja, ja dat doe ik.

Voorzichtig doe ik mijn rugzak om en kijk nog even naar Ferry, hij verdient dit niet, echt niet! Toch moet ik naar mijn moeder toe, zij heeft genoeg contacten uit andere gebieden, zo kunnen we alle vaardigheden samen voegen en opkomen voor onszelf. Snel draai ik me om en loop in een vlug tempo weg, het is donker en ik wil graag voor het licht wordt de grens over. Voorzichtig maar toch vlug zigzag ik tussen de vredige natuur door, na wat er vanmiddag is gebeurd ben ik toch best bang, stel dat ik nu in mijn eentje soldaten tegen kom? De dierengeluiden stellen me toch een beetje gerust, ik voel me zo niet alleen en eigenlijk kan ik ook niet tegen stilte.

'Isis.' Hoor ik Ferry roepen. Aan de zachtheid van zijn roep hoor ik dat er een grote afstand tussen ons tweeën zit, helaas ben ik daar blij mee.