"မင်းရဲ့မျက်နှာက ဘာဖြစ်နေတာလဲ
ချက်ချင်း ငိုချတော့မယ့်အတိုင်း "
စာမေးပွဲအခန်းထဲ ဝင်ခါနီး ကျောင်းကော်ရစ်ဒါတစ်လျောက်ကို မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ကြည့်နေတဲ့ ဂျယ်ယွန်းကြောင့် ဂျေးက နားမလည်သလို မေးလိုက်တယ်။
"စာမရသေးလို့လား
အဲ့ဒါဆိုရင်တော့ ငိုချလိုက် ငါ့ကိုအားကိုးဖို့တော့မတွေးနဲ့ ငါကမင်းထက်ဆိုးတယ်"
ကိုယ့်အပူနဲ့ကိုယ် စိတ်ညစ်နေရတဲ့အထဲ
ဘာမှမသိပဲ ဘေးနားက အမျိုးစုံဝေဘန်နေတဲ့ ဂျေးကြောင့် ဂျယ်ယွန်းက စိတ်မရှည်သလို သက်ပြင်းအရှည်ကြီးချလိုက်တယ်။
စာမေးပွဲဖြေကာနီး ချစ်ရသူရဲ့မျက်နှာလေးကို မြင်ချင်သောကြောင့် မျှော်နေပေမယ့် လာတွေ့မယ်လို့ ကတိပေးထာတဲ့ ကောင်လေးက
အခုထိပေါ်မလာသေး။
Ring Ring Ring
အချက်ပေးသံထွက်လာသောအခါ ကျောင်းသားများအပြိုင်အဆိုင် အခန်းထဲကိုပြေးဝင်သွားသောကြောင့် ဂျယ်ယွန်းလည်း မျှော်နေတာကို ရပ်ကာ အခန်းထဲ ဝင်ဖို့ ပြင်လိုက်တယ်။
ဟင်?
ထိုအချိန် ရုတ်တရက် လက်မောင်းတစ်ဖက်ကို အနောက်ဘက်မှ အဆွဲခံလိုက်ရသောကြောင့် နားမလည်သလိုလှည့်ကြည့်တော့ ချွေးတွေနစ်နေတဲ့မျက်နှာလေးနဲ့ သူ့ကိုပြုံးပြနေတဲ့ ဆောင်ဟွန်းနီးကို တွေ့ရတယ်။
"ဆောင်ဟွန်းနီး ဘယ်လိုဖြစ်လာတာလဲ
ကြည့်ပါအုံး ချွေးတွေလည်းနစ်နေတာပဲ"
စိတ်ပူသလိုပြောရင်း ဆောင်ဟွန်းရဲ့မျက်နှာအနှံ့ကချွေးတွေကို ဂျယ်ယွန်းက သူဝတ်ထားတဲ့ ဟူဒီအင်္ကျီလက်ဖျားလေးနဲ့ ပွတ်သုတ်ပေးလိုက်တယ်။ဒါကို ဆောင်ဟွန်းက ကျေနပ်နေတဲ့ပုံစံလေးနဲ့ မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီးငြိမ်နေပေးတယ်။
မျက်စိရှေ့က ဖြစ်ပျက်နေတဲ့နှစ်ယောက်ကို ငြိမ်ပြီး ကြည့်မနေနိုင်သူကတော့ ပတ်ဂျေးပဲ။
ဆောင်ဟွန်းအရှေ့ရောက်ရင် နေစရာနေရာမရှိသလိုပျာယာခတ်နေတဲ့ ရှင်းဂျယ်ယွန်းနဲ့
ဂျယ်ယွန်းဆိုရင် အမြဲအေးစက်နေတတ်တဲ့ ပတ်ဆောင်းဟွန်ကိုပဲ ဂျေးက ရင်းနှီးတာ။
အခုလို သဲသဲလှုပ်နေတဲ့နှစ်ယောက်ရဲ့ပုံစံကို သူ အသားမကျသေးဘူး။
ညီအစ်ကိုတွေ ဘယ်အချိန်က အဲ့လောက်ချစ်ခင်သွားကြတာပါလိမ့်
