Mâhi'yi öldür Alev'i yaşat .
Mahi'nin ölümü Alev'i yaşattı.
Yanan evi arkasında bırakarak ormanın derinliklerine doğru emin adımlarla ilerledi. Her adımında bastığı toprak sarsılıyor , depreme yol açıyordu . Bastığı yerlerden kıvılcımlar filizleni...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Karşısında bir yangın , ailesinin sonunu , yuvasının yıkılışını gören bir kız çocuğu... Hiçbir şey yapmadan yangını seyreden bir kız çocuğu .
Daha o zamanlar ailesinin öldüğünü kavrayamamıştı. Kısa saçları cayır cayır yanan yangının rüzgarında dans ediyordu. Annesinin ve babasının aldığı doğum günü hediyesi olan ayıcığına sımsıkı sarılıyor ve annesinin ve babasının isimlerini sayıklıyordu. Kolları arasındaki ayıcık yanlızlığı ifade ediyordu.
Sarılacak başka kimi kalmıştı ki ? Ayıcığından başka, yanlızlıktan başka .
Kız çocuğu yanlızlığa tutunuyordu. Yanlızlığına sığınıyor ve sarılıyordu.
Leza gözlerindeki ateş gittikçe büyüyordu. Evin yanışını ve sönüşünü izleyecek kadar çok beklemişti ailesinin geleceğini düşünerek.
Göz yaşları yanaklarından süzülürken yanan ateş yanaklarındaki ıslaklığı kurutuyordu. Annesinin göz yaşlarını silişi gibi. Annesini özledi ve göz yaşları bir sele dönüştü.
"Mâhi'yi öldür , Alev'i yaşat !" kulağını tırmalayan bu korkunç ses kız çocuğunun korkmasına neden oldu. Kulağında bozuk bir plak gibi yükselen bu sese yavaş yavaş alışmaya başlamıştı.
Gelecekten gelen sese kulak verdi çocuk .
Duymazlıktan gelmedi.
Attı elindeki ayıcığı , sıkı sıkıya sarıldığı yanlızlığı kor alevlere attı.
Ailesi ismini verirken hiç hesap edememişti belkide. Adı gibi yok edeceğini ve yokluğu ateşe vereceğini.
"Anne...". "Baba..."
O yangında iki beden, üç can , üç ruh ölmüştü .
Annem...
Babam...
Mâhi...
Mâhi'yi öldür Alev'i yaşat .
Mahi'nin ölümü Alev'i yaşattı.
Yanan evi arkasında bırakarak ormanın derinliklerine doğru emin adımlarla ilerledi. Her adımında bastığı toprak sarsılıyor , depreme yol açıyordu . Bastığı yerlerden kıvılcımlar filizleniyor ve göz yaşları bir benzinmiş gibi kıvılcımı harlandırıyordu. Yuvasının yok oluşunu izleyen o çocuk bütün her şeyi arkasında bıraktığı saniye çok büyük bir yıkımın habercisi olduğu kesinleşmişti.
Bir ip...
Dengede durmaya çalışan kız çocuğu...
Canbaz...
O ipin üstünde dengede duramazsa yere çakılacak bir çocuk...
O ip bir Sırat köprüsü...
Ve düştüğü yer cehennemin yedi kapısı...
Mâhi Alev Alboran ,
cehennemin yedi kapısından,
14.07.2004 tarihinde ,
en mutlu gününde ,
cehennemin yedi kapısından da geçmişti...
Artık bir canbazdan farsızdı. Eksikler yerine bir puzzle parçası gibi oturmuştu.
Karşısında sadece bir yol vardı.
Hayat sadece karşısına tek bir yol çıkardı...
Seçebileceği tek bir yol...
Canbaz; Canını tehlikeye atan ,canını umursamayan , canını hiçe sayan...
🔥🔥
Bir tanıtım sonundasınız...
Yorumlarınızı eksik etmeyin...
Başladığınız tarihi yorumlarda görmek istiyorum...
