DS #5: Sienna x Kane

Kabanata 12

Friday came.

Napalabi ako habang lulan ng kotse ni Kane. Hindi ko alam kung bakit ako nalulungkot na papalitan na ako ni mom. Hindi na ako babalik bukas.

"Hindi na ako babalik bukas," panimula ko. Nando'n pa rin ang panghihinayang sa boses ko.

He remained stiff, "I know," he answered fast.

Nanlumo ako sa sagot niya, "Palibhasa hindi ako mami-miss," bulong ko na may halong pagkainis. Mabuti na lang talaga at magte-taping na ako next week. Gabi-gabi kong prinactice ang script ko.

"Why do you think I won't miss you?" he asked. Napalingon siya sa 'kin at pabalik sa daan. Hindi ko rin alam kung saan kami pupunta.

I rolled my eyes, "Hindi naman 'yan ang sinabi ko," matigas kong sambit.

He chuckled, "Really? Bingi na pala ako? Hmmm?" tugon niya.

I suddenly remember the same thing, "Don't be mad, makikita pa naman tayo. Hmm?"

Napatakip ako ng tenga, "'Wag ka ngang hmmm nang hmmm? Naiinis ako, e!" utos ko sa kaniya na hindi inaalis ang palad sa magkabila kong tenga.

He chuckled.

I groaned. Sinandal ko ang ulo ko sa nakasarang binata.

"What's wrong with you? Alisin mo nga 'yang kamay mo," sabi niya sa 'kin. Umiling ako sa kaniya, "Sienna," nanatawa niyang tawag sa 'kin.

I glared at him and looked away. Lalo kong narinig ang tawa niya, "You look so weird. What's wrong with sayin' hmmm?" he asked.

Uminit ang pisngi ko. I closed my eyes. Naalala ko kasi ang ginawa niyang paghawak sa buhok ko, "Stop!" I said loudly.

"Hmmm? Why would I? You are not telling why," he answered simply.

I grunted. Sarap niyang sipain, "Just stop it," sigaw ko. Hindi ako lumingon sa kaniya dahil alam kong lalo lang akong maiinis.

"I will miss you, frankly speaking," he suddenly confessed.

I stiffened. Nanlaki ang mga mata ko. My heart beat stop for a while. I slowly moved my head towards him. No, no, I won't exaggerate this conversation. This means nothing. Napalunok ako at inayos ang sarili ko.

"Happy to know that. That's important in our friendship," sagot ko. I almost puke. Labag sa loob kong sinabi 'yon sa kaniya.

He raised his left brow while smirking, "Yeah," he responded.

Napatampal ako ng mukha. This is crazy of me.

"I will miss you but I won't let myself miss you," he added.

I was like bathing in a cold water. Nanlamig ako, pati puso ko ay nanginig. Natahimik ako sa gilid. I pressed my lips together. Kumirot ang dibdib ko. Bakit naman ako naaapektuhan sa sinabi niya? Dapat hindi, friends lang naman kami.

Huminto kaming dalawa sa harapan ng isang restaurant na nasa malapit sa dagat. Ramdam ko ang hangin ng pagbuksan niya ako ng pintuan. Siguro dahil dala na rin ng malamig na gabi. I hugged myself. I stared at him for a while, mukhang wala lang naman sa kaniya ang sinabi niya kanina pero ako? Sobrang affected ko.

"Bakit pumunta pa tayo dito? Madami namang restaurant na nasa malapit," mahina kong sabi. Nasa gilid ko siya, mabagal akong naglakad pero hindi siya nauna.

"Masarap daw pumunta dito kapag gabi," sagot niya. His lips pursed.

Natapos ang dinner naming dalawa na hindi ako masyadong nagsasalita.

"'Yong sinabi ko kanina," panimula niya. Nilagyan niya ng tubig ang baso ko.

Ngumiti ako, "No, okay lang. Maganda nga 'yon, e, hindi tayo nagkukunwari," mabilis kong sagot at lumagok ng tubig. Kumirot ang dibdib ko.