Yola çıktım ve yıllardır hasretini çektiğim sokakları izledim. Zaten yakınımda olan katsuki'nin evine kolayca ulaştım. Kapıyı tıklatmadan önce uzunca baktım, o kadar özlemiştim ki burayı.
Ve...
Açık olan camdan herşey görülüp duyuluyordu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kalbimin parçalandığını hissediyordum.
Paramparça...
Nefes alamıyordum ve daha da kötüsü duyuyordum. Keşke duymasaydım da ölseydim...
Camie:Baba oluyorsun! Katsuki: Baba mı oluyorum... Katsuki:BABA MI OLUYORUM!?
Katsuki bu haberi duyunca Camie'yi kucağına alıp döndürmeye başladı. Kıpırdıyamıyordum, vücudumun verdiği tek tepki gözyaşlarım idi. Bir anda arkamda birşey hissettim ve zar zor dolu gözlerimle arkamı döndüm. Kirishima ve mina karşımda duruyordu. Tepkisiz suratlarına bakıyordum, onları çok özlemiştim ama duygularımı gösteremiyordum. Aklım durmuştu sanki. Onların da benden bi farkı yoktu gerçi... Yüzüme sevinç ile karışık hüzün ile bakıyorlardı. Kirishima yüzünü buruşturdu ve Minanın gözleri doldu.
Yn:Bakın bundan kimseye bahsetmeyin en azından bir süre, tamam mı?
Kirishima:Peki...
Dedi ve sarılmak için bana yaklaştı.
Yn:kirishima gitmek istiyorum... Mina:Seni bırakalım!
Mina neşeli bir sesle konuşmaya çalıştı ama pekte başaramadı.
Yn:İstemiyorum, yinede sağol Mina düşündüğün için.
Dedim ve hemen oradan uzaklaştım, daha fazla dayanamazdım.
Mina:Şimdi ne olacak? Kirishima:Herşey berbat oldu, Hepsi Camie yüzünden. Mina:Haklısın ama bugün de berbat olmasın... En azından bakugou için. Kirishima: Bakubro olmasa o kızı çoktan- Mina: Yeter hadi girelim eve.
