Jij bent een danser in het maanlicht,
een figuur in de nacht verdwijnend
onder het sterrenlicht, en toch wil ik
je vragen mij niet steeds te verlaten.
Van zodra het ochtendgloren de aarde
bereikt, sterft je aanwezigheid in mij,
ik wens je aan te raken, je te beminnen,
maar als Assepoester verdwijnt je kracht
na de nacht, je woorden zijn doornen,
maar toch zijn jouw handen mijn veilig,
want ik ken jou volledig en jij kent mij.
Lieveling, blijf je niet wat langer bij mij,
waarom kom je enkel als de duisternis valt,
begrijp je niet dat de ochtend mijn nacht is?
JE LEEST
Wenselijk
PoetryIk heb lang geen poëzie meer geschreven, omdat telkens wanneer ik iets af had, ik het gevoel had dat wat ik schreef, slecht was. Nu echter wil ik schrijven, Schrijven zonder er over na te denken, publiceren wat in mijn hoofd zit, Geen angst meer...
