-CADI-

1.BÖLÜM:İLKİM...

Arkadaşlar bu benim yazdığım ilk hikaye ve beğeniceğinizi umuyorum...
Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen...

Gidicek lan o sürtük bu evden!"
"Şşt Murat sus duyacak!"
"Duyarsa duysun lan yeter!" dedi sarhoşluğundan dolayı iğrenç bir ses tonuyla.Her zamanki gibi gitmemi söylüyordu.Aslında...bir nevi alışmıştım bu duruma.Her gece ayyaş eniştem içerdi ve sarhoş oluncada ağzına geleni söylerdi.Benim temiz kalpli,melek gibi teyzemde onu susturmaya çalışırdı her zaman.

Ben kim miyim? 16 yaşında, bundan yaklaşık 10 sene önce annesiyle babasını basit bir trafik kazasında kaybetmiş, ayyaş bir
enişte ve melek kalpli bir teyzeyle yaşayan İlkim.İsmimi annem ve babam birlikte koymuşlar.

Serap demekmiş anlamı.Teyzem Defne, ismimi çok sever, benide sevdiği gibi.Hani hep 'Teyze anne yarısıdır' derler ya hah işte o söz gerçekten çok doğru bence.Annemin yokluğunu hiç hissettirmemişti bana.Her zaman korumuştu, sevmişti beni.Teyzemin çoçuğu
olmuyordu.Ama beni her zaman kendi çocuğu gibi benimsemişti.Ha birde ayyaşlar kralı eniştem var;Murat.

Annem ve babam öldükten sonra buraya geldiğim zamanlar bana iyi davranmıştı.Fakat sonra nedenini bilmediğim bir şekilde dünyayı bana dar etmıştı.Küfürlermi desem, dayaklar mı, yoksa hakaretler mi...Evde her ne kadar mutsuz olsamda dışarıya hiçbir zaman yansıtmamıştım.Çevremde hep mutlu gözüken ama suskun popüler İlkim olmuştum.Oturduğumuz semtte popülerdim.Zengin kesim hariç.O zengin züppeler beni pek ilgilendirmiyordu açıkçası.Biz, ne zengin ne de fakirdik.Orta halliydik.

Popülerliğimden dolayı etrafım sahte arkadaşlıklarla doluydu.Birkaç tane gerçek dostum vardı.Melis,çocukluk arkadaşımdı.Küçüklükten beri hep yanımdaydı ve gerçekten iyi bir dosttu.Birde Asya vardı; Melis'in kuzeni ve en az onun kadar iyi bir dosttu benim için.İsimleri değişik olsada Asal ve Masal vardı;İkizler.Onlarda çok iyilerdi.İkiside çok kavga eder ve tartışırlardı.Son olarak Sarp vardı birde.Onunla sonradan tanışmıştık fakat gruptaki herkesden daha yakındık.Her zaman yanımda olur, beni dinler ve asla üzülmeme izin vermeyen gerçek bir dosttu Sarp.Birtek gruptakiler biliyordu zaten gerçek İlkim'i yani gerçek derken yaşadıklarımı, ayyaş eniştemi, ailemi filan.Onlar diğerleri gibi benimle popülerliğim için arkadaşlık yapmıyorlardı.

Benimle, ben olduğum için arkadaşlardı ve bu, boktan hayatımda biraz da olsa değerli hissettiriyordu.İki kişiliğim vardı benim.İki yüzüm...Geceleri sabahlara kadar ağlayan ben.Birde sabahları etrafa gülücük saçan ben.Ev ortamında asla sevilmeyen ben.Birde 'sırf onla konuştum' demeleri için benimle arkadaşlık yapanlarla yaşayan ben.Hayatım bundan ibaretti işte...

Ben mutlu, bir mutsuz oluyordum.Fakat her zaman güçlüydüm...Umutluydum...Çünkü jmudumu kaybettiğim zaman hayattan soyutlaşacağıma inanıyordum.Benimle ben olduğum için seven ve hep yanımda olan küçüklük arkadaşım, Burak.

Her zaman yanımda oldu bana sevgi gösterdi.O beni kardeşi gibi bende onu abim gibi görüyordum.
İlkim'dim ben farklı ve değißik şeyleri hayat felsefesi edinen İlkim...