Hayat Beklemez

1. Bölüm : Yeni Hayat

Multimedya : Alya Güngören

***

Sırf başkaları rahatsız olmasın diye birbirleriyle fısıldayarak konuşan , kafasındaki soruların cevaplarını arayan , burukça gülümsemesinin altında yatan dertleri ve benim de içinde bulunduğum hayatında daha doğrusu yeni hayatında ne yapacağını düşünen geçmişini silmeye çalışan
,yeni hayatına ilk adımını nasıl atacağını planlayan insanlar...
Bir otobüsün içinde onlarca farklı beden , farklı karakter ve farklı düşünceler...
Yalnız hepsinin , hepimizin tek ortak noktası İstanbul'a gidiyor oluşumuz. İsmim Alya Güngören , soy ismimi kızına sevgi , saygı göstermeyen bir babadan almış olsam da kullanmak zorundayım en azından reşit olana kadar. Soyismimi ne kadar sevmesemde ismimi bir o kadar seviyorum. Bu ismi sırf annem koyduğu için seviyorum. Ismimi güzel kılan tek şey annemin koyması. 5 ay oldu 16 yaşıma gireli. 16'yı sevmiyorum çünkü bana Amerika'da 16'sına giren çocukların araba kullandığını hatırlatıyor. Bu araba kullanma özgürlüğümü kısıtlarken , motor kullanma özgürlüğümü kısıtlamıyor. Aynı 2 yıldır girdiğim motor müsabakalarını 1.incilikle bitirmeme karışmaması gibi...

Yaz tatiline gireli , karneler dağıtılalı 23 saat 18 dakika 54 saniye 4 salise oldu. Normalde bu kadarını bilemem ama yeni hayatıma başlayacağım ve stres yaptığım için her şeyi benden bekleyebilirsiniz. Yeni hayatıma nasıl başlarım , dayanabilir miyim ? Aklımda hiç bir fikir yok. Zaten hayatımda Istanbul'a gitmek ve yeni bir başlangıç yapmak da planlarım arasında yoktu.
Dayanamıyordum , nefes alamıyordum artık son raddeye gelmiştim.
Eski hayatımdan , annem ve 2. Eşinden yorulmuştum...

~ Bir Gün Önce ~

Her zaman kafamı dinlemek ve kötü düşüncelerden arınmak için wattpad'e girerek hikaye okumaya başladım. Okurken bir yandan da anlamaya çalışıyordum. Hikayeleri yazan yazarlar aşk bu kadar tarifsizken nasıl bu kadar büyüleyici , insanlarda hayranlık uyandıracak cinsten yazabiliyorlardı ?
O kadar hikayeme dalmış ve konsantre olmuştum ki annemlerin eve geldiğini fark etmemiştim.
Annem beni telefon başında görünce her zaman yaptığı gibi sızlanmaya başladı. " Yeter artık Alya ! Bu da can yavrum ya. Elindekini bırak bir bizimle ilgilen kızım , ailenle ilgilen... " dedi. Annemin bu konudaki tartışmalarının hiçbirini önemsemediğim için bu konuşmayı da önemsemedim. Bu sefer annemin konuşması bitince 2. Eşi Onur bey ( ben böyle hitap ediyorum ) konuşmaya başladı. " Hayatım , Alya insanın psikolejisini bozar bırak kendi haline lütfen "
Annemi anlıyorum 16 yıl boyunca o benimle ilgilendi , o bana baktı. Ama sen benim hayatıma ya da anne - kız ilişkisine ne hakla karışırsın ? O adam bana bunları söyledi ve annem sadece " peki " diyerek yetindi. Bu kadar mı sıkıldın anne benden bu kadar mı sıkıldın ?

Keşke afacanım yerine o kaza da ben ölseydim , onun yerine ben o enkazın altında kalsaydım. Neden o ? Neden hiç bir işe yaramayan ben değilde o Allah'ım ? Onu çok özlemiştim , kirpiklerine kadar özledim ama en çok kokusunu...
Sanki yağmur yağdıktan sonra ıslanan toprak kadar berrak , saf , doğal ve kusursuz. Aklıma tombul tombul elleri , al al yanakları geliyor. Onu her hatırladığımda bir kez daha nefret ediyorum kendimden. Nasıl koruyamadım onu ? Neden o cam parçaları kırılırken onun üstüne kapanıp onu sarmalayamadım ?
Afacanım sürekli bana öğüt verirdi , hayat beni yormasın , kırılmayayım diye. Benden yenilmez bir abla olmamı ve kimseye muhtaç olmayan , kimseye itaat etmeyen , ağır başlı , hırçın ve asi görünümlü bir karaktere sağip olamamı isterdi. Bu da bana verdiği öğütlerden biriydi. Oysa ki ben her zaman herkese sevgi seli gösteren , insanlar özür dilediğinde bir daha aynı şeyi yapmazlar , üzülmüşlerdir diye her defasında onları affeden saf , zavallı bir ablaydım. Sana söz veriyorum yakışıklı tospağam senin tavsiye ettiğin , idolün olan bir abla olacağım. Seni seviyorum yavru kuşum , seni seviyorum...